Rozdział 223

Dymitr:
Życie jest chore. Po raz kolejny trafiłem do tej samej celi. Teraz siedzę i patrzę na kraty. Nie obchodzi mnie proces ani to czy coś się ze mną stanie lub z moją karierą, najbardziej boję się o Rozę i naszego maluszka. Położyłem się na pryczy bo już nie mogłem wytrzymać tej bezczynności. Patrząc  na sufit czuję się jeszcze bardziej sfrustrowany. Nagle usłyszałem hałas w holu, podniosłem się do pozycji siedzącej i czekałem na rozwój wydarzeń. Po chwili zobaczyłem teścia przed kratami.
-Nie spodziewałem się zobaczyć ciebie Bielikow za kratami.-powiedział na powitanie.
-Życie pisze różne historie.-powiedziałem wstając.
-Wyglądasz prawie tak źle jak Rose.-stwierdził.
-Co z nią?-spytałem opierając się o kraty.
-Siedzi na kanapie i płacze no i dostała list.-powiedział nie do końca przekonany.
-Jaki list?-zaciekawiłem się.
-Ten.-powiedział podając mi list.
-A to cholerny drań.-powiedziałem starając się by moje słowa zabrzmiały jak najłagodniej choć w głowie miałem wiele obelg.
-Tylko tyle powiesz?-spytał Abe z uśmiechem.
-A co mam mówić? Siedzę tu od czterech godzin i umieram z nudów.
-Zdaję sobie z tego sprawę.-zaśmiał się Abe.
-Mam do ciebie prośbę.-wypaliłem.
-A czego to możesz ode mnie chcieć?-spytał zaintrygowany Abe.
-Nie chcę, ale muszę cię o to poprosić. Dopóki stąd nie wyjdę zajmij się Rose jak najlepiej.-powiedziałem patrząc na niego z nadzieją.
-To moja córka, dodatku w ciąży, myślisz że bym się nią nie zajął?
-Wiem, ale chciałbym cię prosić żebyś dziś jej skombinował kolację. Wiesz jaka jest spytasz się czy jadła odpowie, że no jasne, a naprawdę z nerwów się będzie głodzić nie chcę żeby coś się stało jej albo dziecku.-powiedziałem nie patrząc na niego.
-Nie mogę w to uwierzyć.-powiedział zaskoczony Abe.
-Co?
-Dbasz o nią po mimo tego, że nie możesz teraz z nią być.
-Szczerze, to chciałem poprosić jednego ze strażników żeby zawołał Michaiła albo Eddy'iego i ich o to poprosić, ale zgaduję, że jeszcze pójdziesz do Rose.
-No i dobrze myślisz. Obiecałem, że przyjdę do ciebie. Mam nadzieję, że poszła się przespać, wyglądała dość kiepsko kiedy do niej poszedłem.-gdy tylko usłyszałem, że Roza źle wyglądała zdenerwowałem się.-Spokojnie Bielikow nic jej nie będzie.
-I tak będę się o nią martwił po mimo tego, że mówi, że jest dobrze.
-Jutro się zobaczycie.
-Wiesz o której jest rozprawa?-spytałem.
-O dziesiątej.-powiedział gorzko.
-Widziałeś już te zdjęcia?-spytałem.
-Nie, ale zaraz tam idę i je zobaczę. Tak poza tym jestem twoim prawnikiem.
-Ale....
-Rose mnie o to poprosiła.
-A.......dobrze.-byłem zaskoczony i nie udało mi się tego ukryć.
-Spokojnie uratuję cię.-powiedział pocieszająco.
-Super.-mruknąłem.
-Dobrze, idę załatwię wszystko co trzeba. I błagam cię nie martw się tak bardzo.-powiedział odchodząc. A ja stwierdziłem, że się prześpię. Położyłem się na niewygodnej pryczy i usiłowałem zasnąć. Po chwili zasnąłem myśląc o Rozie i naszej małej fasolce, jeszcze dziś widziałem jak ssie kciuk, a teraz wpakowałem się w takie bagno. Z tą myślą zasnąłem.

*

Obudził mnie hałas spojrzałem przytomny na miejsce gdzie jestem. No tak więzienie. Wszystko sobie przypomniałem.

-Bielikow czas wstawać.-usłyszałem głos jednego ze strażników. Nie znałem go, ale  starał się być miły.

-Dobrze.-powiedziałem przecierając oczy. Wstałem z pryczy i  się przeciągnąłem.

-Czas iść na rozprawę.-powiedział otwierając kraty.