Rozdział 225

Rose:
Weszliśmy na salę sądową. Dymitr wraz z Abe'em zajęli miejsca po stronie dla oskarżonych, a jakaś morojka, która swoją drogą wyglądała jak plastik, miejsce na przeciwko. Rozprawę miała prowadzić jakaś morojka, chyba z rodziny Ozerów. Lissa siedziała na tronie patrząc na mnie i Dymitra zaszokowana. Gdy sędzina weszła pierwsze co zrobiła to zwróciła się do Abe'a:
-Panie Mazur z tego co mi wiadomo nie jest pan prawnikiem.
-Isabell nie martw się znam prawo jak mało kto.-odpowiedział Abe dumnie.
-Panie Mazur nie jesteśmy na tropikalnych wakacjach żeby zwracać się do siebie na ty.
-Wybacz Isabe... to jest Wysoki Sądzie.-śmiać mi się chciało z tej potyczki, ale teraz byłam zbyt zdenerwowana żeby się śmiać.
-Dobrze, niech już pan zostanie. Zacznijmy rozprawę...-i się zaczęło. Sędzina podała powód dla którego się tu zjawiliśmy oraz winy jakich ponoć dokonał Dymitr. Zaczęło się przesłuchanie na początek poszli jacyś moroje którzy mówili o tym co robiłam z Dymitrem w miejscach publicznych. Wiktor musiał nas śledzić bo wiedział o kilku rzeczach o jakich prawa nie miał wiedzieć. W reszcie usłyszałam słowa na które tak bardzo czekałam.
-A teraz o złożenie zeznań poprosiłabym strażniczkę Rosemarie Hatahway-Bielkow.-wstałam i poczułam na sobie spojrzenia wszystkich. Dumnie wstałam z miejsca wysoko podnosząc głowę. Nikt mnie nie zastraszy, a już na pewno nie ktoś kogo zabiłam. Podeszłam do mównicy i spojrzałam na nią.-Nie musi pani zeznawać.-odezwała się do mnie.
-Ale dlaczego?-spytałam.
-Pani stan zwalnia panią z tego.-powiedziała.
-Nie, będę zeznawać.-odpowiedziałam zmęczona. Zaczęła zadawać mi pytania typu: imię, nazwisko, wiek, co łączy mnie z oskarżonym. Jakby nie wiedziała, ale grzecznie odpowiadałam na każde z zadanych pytań i przyrzekłam, że będę mówić prawdę. W końcu przeszła do najważniejszego.
-Czy kiedykolwiek została pani zgwałcona.
-Nie.-odpowiedziałam bez najmniejszego zawahania.
-Na pewno? Jeśli pani chcę może pani zeznawać bez świadków.-powiedziała, a wszyscy wlepili we mnie spojrzenia.
-Nie, nikt mnie nigdy nie zgwałcił.-powiedziałam coraz bardziej wściekła.
-Czy obecny tu mężczyzna-wskazała na Dymitra-kiedyś się nad panią znęcał?
-Nie.-zaczęło mnie to denerwować.
-Czy będąc jeszcze niepełnoletnią była pani w jakimś związku z tym mężczyzną?-spytała patrząc na mnie i Dymitra.
-Oboje byliśmy w sobie zakochani, ale służba i wiek nie pozwalały nam na bycie razem, więc zrezygnowaliśmy.-lekko nagięłam prawdę, ale przecież przez większość naszej znajomości właśnie tak było. Dopiero potem był jeden incydent w wartowni, ale go można pominąć.
-Doprawdy?-spytała rozbawiona pani prokurator.-A jak to się stało, że wyruszyła pani do Rosi?-przez to, że nie użyła mojego tytułu wkurzyłam się.
-Jak już to strażniczko.-poprawiłam wredny plastik.-A wyruszyłam do Rosji z kilku powodów.
-Można wiedzieć jakich?-spytała ciekawa. Głupia baba już jej nienawidzę.
-Po pierwsze chciałam poinformować rodzinę strażnika Bielikowa o tym co się stało, a po drugie chciałam wziąć odwet na strzygach i polowałam na nie przez pewien czas.-wzięła dwa kłamstwa które po części były prawdą.
-Mogę potwierdzić zeznanie strażniczki Hathaway-Bielikow.-powiedział dumny Abe.
-Tak? Ciekawe jak?
-A tak, że sam ją zawiozłem do domu rodzinnego strażnika Bielikowa i  słyszałem opowieść o tym jak to dzielnie walczył i jak został przemieniony.-powiedział Abe z wyższością.
-Panie Mazur przypominam panu, że przysiągł pan nie kłamać.
-Wysoki sądzie nawet bym nie śmiał.-odpowiedział Abe z powagą.
-Dobrze, a teraz pokażę strażnice kilka zdjęć i opowie strażniczka co się na nich dzieje.-powiedziała sędzina nie zwracając uwagi na Abe'a. Czekałam aż poprosi mnie o podejście. Po chwili podeszłam do wysokiego stołu przy którym siedziała i podała mi zdjęcia które już widziałam. Odpowiedziałam tak samo jak opowiedziałam o nich Abe'owi. Po tym co powiedziałam sędzia zarządziła przerwę, a my posłusznie wyszliśmy. Michaił zaprowadził gdzieś Dymitra, a Abe wyciągnął mnie na dwór.
-Gdzie idziemy?-spytałam gdy okrążyliśmy budynek.
-Do twojego męża.-powiedział otwierając jakieś boczne drzwi. Ciekawa weszłam do środka i zobaczyłam, że Dymitr siedzi na krześle z chowa twarz w dłoniach.
-Dymitr.-odezwałam się kucając przed nim.
-Roza, Roza moja Roza.-powiedział sadzając mnie sobie na kolanach i głaszcząc po plecach. Spojrzałam na Michaiła i Abe'a.
-Możecie nas zostawić na kilka minut samych?-spytałam patrząc na nich.
-Dobrze.-powiedział Michaił wychodząc, Abe popatrzył na mnie i zniknął za drzwiami.
-Kochanie co się dzieje?-spytałam Dymitra gdy zostaliśmy sami. Cały czas mnie przytulał.
-Kłamałaś.-powiedział cicho.
-Słucham?-spytałam zaskoczona.
-Na sali kłamałaś.
-Co? Nie mówiłam prawdę.
-Przecież ja cię krzywdziłem tak wiele razy.-powiedział zrozpaczony.
-Kiedy dokładnie?-spytałam wściekła, że znów się zaczął obwiniać.
-W Rosji i teraz. Abe powiedział, że wczoraj źle wyglądałaś. To moja wina. Byłem tak głupi pozwalając sobie wybaczyć.-powiedział. Wściekła zeszłam z jego kolan i spojrzałam na niego.
-Aha!-krzyknęłam.
-Co?
-Czyli w tej chwili jesteś posądzony o gwałt możesz trafić na dożywocie do więzienia, a martwisz sie o jakąś głupotę która nie istnieje.-warknęłam wściekła.
-Głupotę!-ryknął.-Roza to nie było byle przestępstwo jak kradzież aut, ja cię chciałem zabić.-powiedział wściekły. Również wstał z krzesła i patrzył na mnie.
-Dymitr cholera! To jest teraz najmniej ważne i na dodatek jest bzdurą. Możesz trafić na dożywocie do więzienie. I co masz ochotę rozstać się ze mną w kłótni?!-wiedziałam, że teraz go prowokuję, ale właśnie tego pragnęłam.
-Nigdzie nie trafię.-mruknął podchodząc do mnie.-A ty nie masz prawa na mnie krzyczeć.
-Właśnie, że mam jesteś moim mężem. Dorosłym facetem, a zachowujesz się jak rozkapryszona bab...-nie zdążyłam dokończyć przyparł mnie do ściany mocno całując. Z chęcią oddałam pocałunek. To nam podczas kłótni wychodziło najlepiej, całowanie. Ręce Dymitra zjechały na moje pośladki, ale oczywiście musiał nam coś przeszkodzić. Nagle zrobiło mi się słabo i oparłam się na piersi Dymitra.
-Roza co się dzieje?-spytał oddychając gwałtownie.
-Nic, muszę na chwilę usiąść.-powiedziałam starając się skupić wzrok na jednym punkcie. Dymitr chwycił mnie w tali i podprowadził do krzesła. Usiadłam na krześle zamykając na chwilę oczy. Usłyszałam głos Dymitra.
-Mogę prosić o kubek wody?-spytał kogoś. Po chwili poczułam jak obok mnie klęka.-Roza napij się.
Otwarłam oczy i spojrzałam na niego. Wzięłam kubek w ręce.
-Nic mi nie jest.-powiedziałam.
-Widzę.-powiedział Dymitr chwytając moje dłonie. Zauważyłam, że drżą.-Powinnaś zrezygnować z dalszego udziału w procesie.
-Nie.-od razu chciałam wstać.
-Roza, ledwo stoisz na nogach jak ty to sobie wyobrażasz?
-Dymitr, dam radę. Teraz wygłoszą wyrok i po problemie, a mi zrobiło się trochę słabo i tyle. Nie martw się o nas.-powiedziałam głaszcząc brzuch.
-Hej maleństwo, powiesz coś tatusiowi?-Dymitr przyłożył ucho do mojego brzucha.-Super. Czy mamusi lub tobie coś jest?-znów przyłożył ucho do brzucha, a ja się zaśmiałam.
-Uważaj bo ci odpowie i się wystraszysz.-powiedziałam z uśmiechem.
-Roza, martwię się  ciebie i malucha.-powiedział całując mój brzuch.
-Dymitr, obiecuję wysłucham wyroku i wracam do domu.-obiecałam nie wiedząc co nas czeka.
-Niech ci będzie.-powiedział podając mi dłoń. Wstałam po woli tak by nie zakręciło mi się w głowie.
-Dzieci chodźcie już.-powiedział Abe, ale widząc w jakim jestem stanie dodał.-Ja się nią zajmę. Michaił znów zakuł Dymitra, a Abe chwycił mnie lekko w tali tak bym w razie co się nie przewróciła. Weszliśmy do sali sądowej, a sędzia wygłosiła wyrok.