Rozdział 254

Rose:
Nienawidzę pożegnań. Ludzie zawsze na nich płaczą. Ja niestety dziś też się popłakałam, pożegnanie z rodziną Bielików jest o tyle trudna, że nie wiem kiedy ich znowu zobaczę i to boli. Z lotniska ruszyliśmy prosto w drogę powrotną na Dwór. Cieszyłam się, że znów zobaczę przyjaciół za którymi się stęskniłam, ale najważniejsze były dla mnie chwilę z Dymitrem. Bardzo chcę żeby ze mną był cały czas, ale chcę też żeby pracował.
-Dymitr możesz się na chwilę zatrzymać?-spytałam czując, że mi  niedobrze.
-Coś nie tak?-spytał zmartwiony.
-Niedobrze mi.-powiedziałam wysiadając z samochodu. Wzięłam kilka głębokich oddechów i poczułam ręce na brzuchu.
-Lepiej?-usłyszałam szept przy uchu.
-Od kiedy twoje ręce są na właściwym miejscu to tak.-powiedziałam przymykając oczy.
-Roza powinnaś iść do lekarza.-powiedział całując moje czoło.
-Pójdę.
-Ale mi nie chodzi o następną wizytę tylko o to byś jak najszybciej poszła. Roza martwię się o was.
-Spokojnie nic się nie dzieje.
-Dzieje się i to dużo. Roza dziecko nie powinno tak mocno kopać.
-Kochanie naprawdę wszystko gra.-powiedziałam odwracając się do męża i całując go w policzek. Dopiero teraz zauważyłam, że zarzucił mi  na ramiona swój płaszcz.-Zmarzniesz.-powiedziałam zdejmując okrycie.
-Ważniejsza jesteś ty i dziecko, a ja mogę sobie marznąć.
-Może chodźmy już do samochodu?
-Dobrze się już czujesz?-spytał.
-Tak dam radę dojechać na Dwór.
-To jedziemy.-powiedział otwierając mi drzwi. Po  chwili pędziliśmy w stronę Dworu. Zatrzymał nas korek przy wjeździe.
-Co się tu dzieje?-spytałam patrząc ile samochodów jest przed nami.
-Nie mam pojęcia, ale na pewno nie będę tyle czekał.-powiedział zawracając. Wjechał na autostradę i po dziesięciu minutach wjeżdżał przez bramę wschodnią. Dumny z siebie zaparkował w garażu. Wyszliśmy i skierowaliśmy się w stronę mieszkania z naszymi walizkami. Po zostawieniu ich w domu Dymitr wyszedł po zwolnienie, a ja chciałam zabrać się za rozpakowywanie walizek, ale usłyszałam telefon. Nie patrząc na wyświetlacz odebrałam.
-Rose ratuj.-usłyszałam głos  Adriana.
-Co się dzieje?-spytałam.
-Potrzebuję twojej pomocy.
-Ale co się dzieje?-spytałam zdenerwowana.
-Sydney chce mnie zabić.
-Dlaczego?
-Bo źle mnie zrozumiała i myśli, że z kimś sypiam.-powiedział niemal płaczliwym głosem.
-Gdzie jesteś?
-W domu. Ukrywam się w szafie.
-Będę za chwilę.-powiedziałam pisząc Dymitrowi kartkę, że muszę pilnie wyjść. Ubrałam kurtkę i buty i ruszyłam do Iwaszkowów. Wpadłam jak burza do ich mieszkania i zastałam płaczącą Sydney, a obok niej Declana który masował uspakajając jej nogę.
-Syd?-odezwałam się cicho. Declan spojrzał na mnie swoimi brązowymi oczkami i znów wrócił do oglądania swojej mamy.
-Z tobą też sypia?-spytała płacząc.
-Syd to  nie tak. Adrian jest tylko i wyłącznie twój.-powiedziałam siadając obok niej.
-Ale powiedział, że sypia z tak wieloma kobietami, że wie iż jestem wyjątkowa.-powiedziała płacząc dalej.
-To miał być komplement, ale mu nie wyszedł i zapewne użył czasu przeszłego.-powiedziałam by dodać jej otuchy.
-Ale co jak on mnie zdradza?-spytała załamana.
-To wtedy pomogę ci go zatłuc, a teraz na spokojnie wyjaśnij mi wszystko.-poprosiłam. Sydney opowiedziała mi o tym jak to zaczęli się kłócić i jak to się skończyło. Uspokoiła się trochę więc mogłam jej wytłumaczyć o co zapewne chodziło Adrianowi. Podziękowała mi, a ja wróciłam do siebie. Wszędzie było ciemno, lecz gdy weszłam na górę zauważyłam, że w gabinecie mojego męża świeci się światło. Weszłam powoli do gabinetu i zamarłam. Dymitr siedział za biurkiem i płakał.
-Kochanie co się dzieje?-spytałam podchodząc.
-Nie dotykaj mnie!-warknął. Wystraszona odsunęłam się od niego.
-Co się dzieje?-spytałam zmartwiona.
-Może ty mi to wyjaśnisz?-spytał podrywając się z krzesła.