Rozdział 246

Rose:
Poczułam czyjąś rękę na ramieniu. Niechętnie otwarłam oczy i ujrzałam mojego męża.
-Co się stało?-spytałam nie bardzo wiedząc gdzie jestem ani co się dzieje.
-Roza trzeba się szykować.-powiedział Dymitr.-Płakałaś?
-Co?-starałam się skupić myśli, ale wszystkie były rozbiegane.
-Pytam się czy płakałaś.-powiedział spokojnie.
-Tak.
-Dlaczego?-spojrzałam na niego i zastanawiałam się chwilę.
-Bo....nasze małżeństwo się rozpada.-po co ja mu to mówię?
-Jak to się rozpada? Przez co?-Dymitr zdenerwowany usiadł na łóżku.
-No wiesz ciągle się kłócimy bądź podnosimy na siebie głos. O seksie nie wspomnę. Kiedyś tak nie było.
-Akurat to ty zawsze jesteś zmęczona bądź nie masz ochoty.-zaczął Dymitr.-Nie zauważyłem żebyśmy się kłócili.-powiedział spokojnie.
-Pomyśl kiedy ostatnio w naszym małżeństwie był na tyle względny spokój byśmy ze spokojem porozmawiali bez awantur.-zastanowił się chwilę.
-Roza to, że się kłócimy to normalne w małżeństwie.
-Wiem, ale mu sprzeczamy się o pierdoły.-powiedziałam przytomna.
-Kochanie, każde małżeństwo na początku przeżywa kryzys.-powiedział spokojnie.
-Dymitr, ale my nie jesteśmy jak każde małżeństwo. My musieliśmy walczyć o miłość, a teraz zachowujemy się jak wrogowie. Bardzo tego nie chcę.-powiedziałam zdołowana.
-Kochanie będzie dobrze.-powiedział przyciągając mnie do siebie. Wtuliłam się w jego tors. Było mi dobrze.-Pamiętaj nigdy nie zrezygnuje z tego małżeństwa. Jesteś dla mnie zbyt cenna.
Usiałam na nim okrakiem i wtuliłam się w ciepły tors. Było mi dobrze. Dziecku chyba też bo zaczęło się ruszać. Dymitr zaśmiał się cicho.
-Co cię śmieszy?-spytałam mocno wtulona.
-Czuję jak dziecko się wierci.-powiedział kładąc dłoń na moim brzuchu.-Maluchu co podoba się jak rodzice się godzą?-spytał czule.
-Aaa, chyba to miało znaczyć tak.-powiedziałam czując mocnego kopniaka.
-Rozmawialiśmy o kopaniu mamy.-zauważył Dymitr.
-Daj mu spokój święta są.-powiedziałam dźgając męża w brzuch.
-Jej.-poprawił.
-Kochanie to będzie chłopiec.-powiedziałam spokojnie.
-Załóżmy się o to.-zaproponował Dymitr.
-O co?
-Pierwsze dwa tygodnie wstawania do noworodka?-spytał z uśmiechem.
-Stoi.-powiedziałam pewnie.-A jak będzie z karmieniem?-spytałam.
-Co?
-No wiesz pokarm zaczynam mieć ja nie ty.-powiedziałam niepewnie.
-Roza jest tyle sposobów, a ty przejmujesz się akurat tym. Nie wiem może będziesz odciągać mleko do butelek?
-No dobra. Może trochę dramatyzuje.-powiedziałam zawstydzona.
-Trochę? Dziecko ma jeszcze pięć miesięcy w twoim brzuchu, a ty przejmujesz się co będzie piło.-zaśmiał się i pocałował mnie w czoło.
-Wybacz.-powiedziałam z uśmiechem.
-To co mówiłaś? Zaczynasz mieć pokarm?-zagadnął ciekaw.
-Naprawdę chcesz o tym rozmawiać?-spytałam ciekawa.
-A nie? Widzę, że twoje ciało się zmienia, a w szczególności brzuch i piersi.-powiedział z uśmiechem.
-Sugerujesz, że jestem gruba?-spytałam ciekawa.
-Skąd, masz teraz słodkie krągłości.
-Och już przestań.-powiedziałam rzucając w niego poduszką.
-Dobra, sory.-krzyknął śmiejąc się.
-Chodź już się umyć.-powiedziałam z uśmiechem. Wstaliśmy z łóżka i skierowaliśmy się do łazienki. Czułam się dużo lepiej po tej szczerej rozmowie z mężem. Po kąpieli sięgnęłam po koszulkę Dymitra i poszłam do naszych walizek. Wyciągnęłam  kosmetyki do makijażu, suszarkę i lokówkę. Wróciłam do łazienki akurat by zobaczyć jak mąż przycina włosy.
-Nie lepiej iść do fryzjera?-spytałam.
-Nie.
-W takim razie tnij.-powiedziałam rzucając włosami.
-Żartujesz?-spytał zaszokowany.
-Tnij tak żebym nie miała rozdwojonych końcówek.-powiedziałam z uśmiechem.
-Roza, ale to twoje włosy.
-Sama ma je obciąć?
-Nie.-powiedział biorąc moje włosy w dłoń, przyciął tak krótko, że nic nie było widać.
-Daj.-wyrwałam mu nożyczki i ścięłam włosy na wysokość łopatek.
-Roza!-krzyknął.
-Co?
-Czemu, aż tak krótko?-spytał zrozpaczony.
-Bo były zniszczone, a teraz grzecznie wyrównaj.-powiedziałam podając mu nożyczki i odwracając się tyłem.-Czy ty płaczesz?-spytałam słysząc jak lekko skomli pod nosem.
-Nie.-powiedział zrozpaczony.-Podoba się?-spytał. Spojrzałam na swoje odbicie. Nareszcie zrobiłam coś na co moje włosy się prosiły. Wysuszyłam je i skręciłam. Opadały miękkimi lokami na ramiona i wyglądały fantastycznie.
-I jak się panu podoba?-spytałam ukazując włosy.
-Całkiem.-powiedział smutno.-Cały czas nie wierzę, że obcięłaś je aż tak krótko.
-Kotku to włosy odrosną.
-Wiem, ale jak mogłaś?-spytał dotykając ich.
-Dasz radę.-powiedziałam całując go w policzek. Następnie zajęłam się makijażem. Postawiłam na dość delikatny makijaż, ale usta pomalowałam czerwoną szminką. Spojrzałam na męża i uśmiechnęłam się.
-Ślicznie Roza.-powiedział z uśmiechem.
-Dziękuję mężulku.-zaśmiał się cicho z tego określenia.
-Czy moja żoneczka czegoś potrzebuje z szafy?-spytał wychodząc z łazienki.
-Przynieś mi stanik i majtki i sukienkę i szpilki i....
-Roza więcej nie dam rady!-krzyknął śmiejąc się. Wszedł do łazienki z moimi i swoimi ciuchami.
-Dziękuję, jesteś kochany.-powiedziałam zabierając swoje rzeczy.
-Nie ma sprawy.-powiedział zakładając spodnie. Okazało się, że do rudej marynarki ma szare spodnie w których wygląda świetnie. Do tego biała koszula. Zajęłam się ubieraniem własnych ubrań. Ale nie mogłam zapiąć sukienki.
-Misiu zapniesz?-spytałam słodko.
-Jak czegoś potrzebujesz to ''Misiu'', a tak to Dymitr.-powiedział oburzony zapinając moją sukienkę.
-Jesteś kochany.-powiedziałam całując go w policzek.
-Wytrzyj to.-rozkazał pokazując policzek.
-Już się robi kapitanie.-powiedziałam ścierając z policzka szminkę.
-Od razu lepiej.-powiedział patrząc na policzek. Zaczęłam zapinać guziki od jego koszuli.-Jesteś kochana. Nie prosiłem o to.-powiedział z uśmiechem.
-Nie przyzwyczajaj się.-mruknęłam.
-Nawet nie próbuję.-powiedział z uśmiechem. Wyszłam z łazienki i ruszyłam do garderoby po szpilki (Dymitr o nich zapomniał) i po torebkę. Właśnie kończyłam zakładać buty kiedy do pokoju wpadła Zoja.
-Ciocia, ale slicnie wyglondas.-powiedziała z uśmiechem. Sama miała na sobie czarno-szarą sukienkę i ślicznie uczesane włoski.
-Ty też wyglądasz ślicznie.-powiedziałam zakładając pierścionek zaręczynowy i obrączkę.
-Ciocia, a wies ze Dziadek Mlóz juz byl?-spytała z uśmiechem.
-Kto?-nie wiedziałam zbytnio o kim mówi.
-Roza, Dziadek Mróz w Rosji to wasz taki Święty Mikołaj.-powiedział Dymitr wychodząc z łazienki.
-Wujek, ale zes sie odstawil.-powiedziała poważnie Zoja.
-Dziękuję, ale to ty Zojka jesteś dziś prawdziwą księżniczką.-powiedział Dymitr kucając przy małej.
-Kocham cie wujek.-powiedziała przytulając się do Dymitra.
-Ja ciebie też Zojka.
-Dzieci chodźcie wołają nas.-powiedziała Jewa wchodząc do naszej sypialni. Chwyciłam jeszcze bransoletkę, którą dostałam na rocznicę od męża i zeszliśmy na dół. 
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hej wstawiam nowy rozdział chodź nie powinnam bo są tylko dwa komentarze, ale znajcie moje dobre serce.

Sukienka Rose:

-