Rozdział 259

Dymitr:
Film właśnie się skończył. Był nawet śmieszny. Spojrzałem na Rozę. Spała wtulona w mój tors. Uśmiechnąłem się i pogładziłem ją delikatnie po włosach. Poczułem, że dziecko się rusza. Położyłem dłoń na brzuszku i czekałem na kopniaki.
-Co się dzieje?-spytała Roza budząc się.
-Jak ci się film podobał?-spytałem ciekaw.
-Był bardzo.....o nie przespałam.-powiedziała załamana.
-Nic się nie stało. Widzę, że się wyspałaś.
-Tak. Miałam dość ciężką noc.-przyznała.
-Co się dzieje?-spytałem zmartwiony.
-Miałam koszmary.-przyznała.
-Trzeba było mnie obudzić.-powiedziałem patrząc na nią zmartwiony.
-I co? Teraz ty też byś był zmęczony.-powiedziała.
-To dla mnie nie problem.-przyznałem.
-Ale dla mnie byłby to problem.-powiedziała patrząc na mnie.
-Oj Roza.-powiedziałem z uśmiechem.
-Co robimy Towarzyszu?-spytała
-Nie wiem, co chcesz?-spytałem z uśmiechem.
-Nie wiem.
-A ja wiem.-powiedziałem łaskocząc ją.
-Przes....tań!-krzyknęła śmiejąc się. Spojrzałem w jej oczy. Zrobiłem coś bardzo bezmyślnego. Pocałowałem ją.-Przestań.-powiedziała dając mi z liścia. Zabolało, ale najbardziej zdziwiła mnie  reakcja Rose.
-Co?-spytałem zaskoczony.
-Miałeś być moim przyjacielem, a nie chłopakiem.-powiedziała ze łzami w oczach.
-Rose ja przepraszam...s-sam nie wiem co we mnie wstąpiło.
-A ja wiem.-powiedziała Roza wychodząc z salonu.
-Roza poczekaj.-zawołałem. Ruszyłem za nią. Zamknęła się w sypialni.-Roza otwórz!
-Nie!-krzyknęła.
-Proszę.
-Daj mi spokój!
-Otwórz!
-Nie!-wściekły wziąłem rozmach i walnąłem pięścią w drzwi. Zrobiłem dziurę.
-Roza proszę porozmawiajmy.-powiedziałem patrząc na nią przez dziurę.
-Rozwaliłeś drzwi.-zauważyła ze łzami w oczach.
-To nic kupi się nowe.-dopiero teraz spojrzałem na nią. Była przerażona.-Roza ja nie chciałem.
-Ja się boję.-powiedziała kurcząc się na łóżku.
-Roza.
-Nie! Nie ma Rozy. Daj mi spokój.-powiedziała wybiegając z pokoju.  Wściekły maiłem ochotę w coś uderzyć, ale się powstrzymałem. Spojrzałem na dziurę którą zrobiłem i sam się przestraszyłem z jaką siłą musiałem uderzyć, że tak mocno walnąłem. Wyszedłem z mieszkania wiedząc, że Roza wybiegła się uspokoić.  Wszedłem do naszego ulubionego parku i zacząłem ją szukać. Siedziała  na jednej z ławek z zamkniętymi oczami.
-Hej.-powiedziałem na spokojnie.
-Hej, przepraszam, że tak zareagowałam j-ja sama nie wiem co się dzieje. To wszystko przez te hormony.-powiedziała przytulając się do mnie.
-Nie nie to moja wina.-powiedziałem przytulając ją mocno.
-Przepraszam.
-Przepraszam.-powiedziałem i ruszyliśmy do domu.

*

Kończę naprawiać drzwi. Na szczęście jak je kupowaliśmy to kupiliśmy jedną parę za dużo i teraz bez problemu je wymieniłem. Roza siedzi w salonie i ogląda jakieś seriale. Od kiedy wróciliśmy nie odzywa się do mnie ani ja do niej. Szczerze sam nie wiem co mam powiedzieć.

-W razie co sypialnia na nowo ma drzwi.-powiedziałem wchodząc do salonu.

-Dobrze.-powiedziała Roza głaszcząc brzuszek.

-Coś się dzieje?-spytałem patrząc na żonę.

-Nie.-powiedziała nie patrząc na mnie. Jeśli miało być lepiej właśnie to spieprzyłem.