Rozdział 263

Rose:
Otwarłam oczy i spojrzałam na miejsce obok mnie. Było puste, a na stoliku nocnym po stronie Dymitra leżała tacka z parującą jajecznicą. Z uśmiechem sięgnęłam po nią i odkryłam, kopertę z krótkim napisem "Dla Rozy". Na początek otwarłam kopertę i zaczęłam czytać.

"Roza wybacz, że mnie przy tobie nie ma, ale Hans wezwał mnie

w pilnej sprawie. Postaram się wrócić jak najszybciej. Mam nadzieję, że do tego 

czasu się nie obudzisz, ale jeśli się obudzisz to wybacz. Zjedz śniadanie

i czekaj na mnie ze spokojem.

Kocham Cię Dymitr"

Z uśmiechem odłożyłam kartkę i zajęłam się śniadaniem. Po skończonym śniadaniu zrobiło mi się zimno więc sięgnęłam pierwszą rzecz jaka leżała na ziemi. Okazało się, że jest to koszulka Dymitra. Wstałam z łóżka i poczułam, że wieje. Wyszłam na korytarz, ale drzwi balkonowe były zamknięte. Ruszyłam w marsz po pokojach, okazało się, że Dymitr  musiał otworzyć okno w pokoiku dziecka. Zamknęłam okno i spojrzałam z czułością na pokój.

-Hej maluszku. Czuję, że już nie śpisz. Co u ciebie?-spytałam głaszcząc brzuszek.

-Na pewno ma się świetnie.-usłyszałam głos za plecami.

-Gdzie to się ucieka z rana?-spytałam odwracając się do Dymitra.

-Wybacz pilna sprawa.-powiedział podchodząc do mnie i przytulając mnie.

-Co się stało?-spytałam wtulona w ciepły tors mężą.

-Muszę wyjechać.-powiedział głaszcząc mnie po plecach.

-Gdzie?-spytałam zmartiona.

-Do Akademii Świętego Władimira.-powiedział głaszcząc mnie po plecach.

-Na ile?

-Na dwa tygodnie.

-Kiedy?

-Za dwa tygodnie.

-Będę tęsknić.-powiedziałam wtulając się w męża.

-Nie musisz za mną tęsknić.-powiedział.

-Jak to nie muszę?

-Jedziesz ze mną.

-Ja?

-Tak Roza, ty i nasze dziecko.-powiedział z uśmiechem.

-Ale jak?

-Lissa zaprosiła cię jako osobę towarzyszącą.

-Ale super!-krzyknęłam wskakując na  męża. Chwycił mnie w locie i mocno przytulił.

-Dlaczego mówisz mi to dopiero teraz?-spytałam

-Chciałem zobaczyć twoją reakcję.-powiedział trzymając mnie w objęciach.

-I jak?-spytałam.

-Liczyłem na jakiś szloch, lament i tak dalej, a ty po prostu powiedziałaś: dobra będę tęsknić, ale jedź.

-Wybacz kotku, ale nie chciałam ci robić przykrości.

-Zjadłaś śniadanie?-spytał zmieniając temat.

-Tak, było przepyszne.-powiedziałam dając mu buziaka.

-Co ty taka dzisiaj wesoła?-spytał.

-Nie wiem jakoś tak dziś mam ochotę się śmiać i szaleć.

-Czyli co? Biegamy?-spytał z uśmiechem.

-Zróbmy długi dystans.-poprosiłam.

-Roza, a dziecko?

-Dymitr kiedy biegam dziecko jest spokojniejsze.

-Roza.

-Proszę.

-Ubieraj się i idziemy.-powiedział puszczając mnie. Poszłam do garderoby ubierając się.

-Jestem gotowa.-krzyknęłam.

-Dobra lecę się ubrać, a ty zacznij rozgrzewkę.

-W domu?-spytałam zaskoczona.

-Chcesz poczekać za mną?-spytał.

-Tak bardzo.-powiedziałam z uśmiechem.

-Dobrze, daj mi minutkę.-powiedział całując mnie w czoło. Po chwili wychodziliśmy na dwór by pobiegać.

-Jaką trasę robimy?-spytałam 

-Cały Dwór?

-Jestem za.

-Dasz radę?-spyta Dymitr.

-To sobie powinieneś zadać to pytanie.-powiedziałam ruszając.

-Czekaj ja?-spytał zaskoczony.

-Biegniesz?

-Kochanie dogoń mnie.-powiedział wyprzedzając mnie. Ruszyłam pędem żeby jak najszybciej go dogonić. Zapowiada się bardzo ciekawy dzień.