Rozdział 281

Rose:
Nadszedł czas na powrót do domu. Dymitr przez ostatnie dwa dni miał wolne i wykorzystał je jak najlepiej. Nie wychodziliśmy z wartowni. Wspominaliśmy nasz pierwszy raz.
-Roza pakuj się!-krzyknął Dymitr. Siedziałam właśnie w łazience i pakowałam ostatnie rzeczy.
-Chwilę.-mruknęłam. Dymitr wszedł do łazienki i spojrzał na mnie.
-Pośpiesz się kochanie bo my zaraz się spóźnimy.-powiedział pomagając mi się dopakować. Wziął walizki i ruszył na dół. Sprawdziłam czy wzięliśmy wszystko i wyszłam z pokoju zabierając tajemnicze kluczyki od Dymitr i ruszyłam na dół. Dochodziłam do samolotu gdy poczułam mocnego kopniaka. Stanęłam na chwilę oddychając głęboko.
-Hathaway wszystko gra?-spytał Christian podchodząc do mnie.
-Tak jasne.-powiedziałam oddychając głęboko.-Tylko kopnęło.
-Aż tak mocno kopie?-spytał zdziwiony.
-A Kate i Lucas nie kopali tak mocno?-spytałam.
-Nie.-powiedział patrząc na mnie niepewnie.
-Dobra już jest dobrze możemy iść.-powiedziałam ruszając przodem.
-Roza co tak długo?-spytał Dymitr całując mnie w głowę.
-Zagadałam się z Christianem.-powiedziałam uśmiechając się do męża.
-Lissa mówi, że możemy już lecieć.-powiedział siadając i ciągnąc mnie na swoje kolana.
-Ach Liss zobacz jakie zakochańce.-powiedział Christian kładąc śpiącego Lucasa na siedzenie.
-Wiem, że zazdrościsz Ozera.-powiedziałam wtulając się w męża.
-Niby czego?-spytał ciekaw.
-Tego, że Lissa nie weźmie cię na kolana.-powiedziałam dumna.
-To  było najgorsze stwierdzenie na świecie Hathaway.-powiedział siadając na przeciwko nas. Po chwili samolot wzniósł się w niebo. Zasnęłam w środku lotu.

*

Obudziło mnie przyjemne głaskanie. Otwarłam oczy i ujrzałam twarz męża. Uśmiechnęłam się do męża.

-Kochanie jesteśmy.-powiedział cicho. Uśmiechnęłam się do niego i wstałam. 

-Czyli teraz czas na prezent?-spytałam pokazując mu kluczyki.

-Tak. Teraz jest czas na prezenty.

-Liczba mnoga?-spytałam zaskoczona.

-Tak przecież  w zeszłym roku nie dostałaś prezentu.

-Kochanie twoje odzyskanie pamięci było najlepszym prezentem.-powiedziałam gładząc go delikatnie po policzku.

-I tak już za późno. Nie mogę oddać ani jednego prezentu.-powiedział Dymitr wzruszając ramionami.

-Jaki ty jesteś wspaniały.-powiedziałam wtulając się w męża. Wyszliśmy z samolotu, a Dymitr się do mnie uśmiechał.

-Roza muszę ci znów zabrać na chwilę wzrok.-powiedział pokazując ten sam szalik co w akademii.

-Skoro musisz.-powiedziałam wzruszając ramionami. Zawiązał mi szalik i zaczął mnie prowadzić.

-Roza nóżka do góry.-powiedział, a ja wykonałam polecenie.-I uważamy na główkę.-po chwili usłyszałam i poczułam zapinany pas i zamykanie drzwi. Dymitr usiadł obok mnie i odpalił silnik. Już dawno domyśliłam się, że jestem w samochodzie. Byłam ciekawa gdzie mnie wiezie, ale nie dowiedziałam się niczego. Po chwili Dymitr zatrzymał samochód i pomógł mi wysiąść. Obrócił mnie i podszedł do przodu.

-Gotowa?-spytał.

-Jasne.-powiedziałam podekscytowana. Zdjął mi z oczu szalik, a moim oczom ukazał się piękny biały SUV.

-I jak się podoba?-spytał Dymitr.

-Czy on jest nasz?-spytałam zaskoczona.

-Lepiej.

-Lepiej?

-Jest twój.-spojrzałam zszokowana na Dymitra i rzuciłam się na niego. Wtuliłam się w niego bardzo mocno.

-Jesteś najlepszy!-krzyknęłam na cały głos.

-Spokojnie kochanie to jeszcze nie koniec. Idź zwiedzić samochód.-powiedział z uśmiechem. Wyjęłam kluczyki i otwarłam drzwi. Samochód był śliczny. Usiadłam w nim szczęśliwa i spojrzałam na tylne siedzenia. Był tam już zamontowany fotelik dla dziecka. Dymitr podszedł do otwartych drzwiczek i na mnie spojrzał.

-Kocham cię.-pisnęłam szczęśliwa.

-Podoba się?

-I to jak.-powiedziałam patrząc na wóz.

-Może się przejedziemy?-spytał Dymitr.

-Tak!-krzyknęłam zapinając pas. Dymitr zaśmiał się i usiadł na miejscu pasażera. Odpaliłam silnik i ruszyłam. Samochód leciał lekko po drodze. Chciało mi się piszczeć ze szczęścia.

-Pomyślałem, że przyda ci się wóz gdy ja będę na wyjazdach.

-Dymitr, ale przecież ten samochód musiał kosztować majątek.-powiedziałam lekko opanowana.

-Roza nie martw się. Przecież nas stać.-powiedział spokojnie.

-Wiem, ale nie powinieneś robić mi takich prezentów.

-Roza to dopiero początek.-tymi słowami mnie przeraził.

-Co jeszcze?-spytałam.

-Powiem ci gdzie masz podjechać.-powiedział z uśmiechem. Zaczął mnie kierować i po chwili powiedział słowa których się obawiałam.-I jak ci się podoba?