Rozdział 313

Dymitr:
Nie mogę uwierzyć w to co się stało, ale najbardziej boję się tego co powie Roza. Zapewne się wścieknie i na mnie nakrzyczy, ale może to mnie otrzeźwi. Jak to się mogło stać?
Rose:
Zaczynam martwić się o Dymitra mówił, że wróci wcześniej, ale na razie go nie ma choć jest już dość późno. Chcę za nim poczekać bo muszę z nim porozmawiać.
Dymitr:
Wszedłem do domu najciszej jak się dało, ale okazało się to zbędne. Roza siedziała na kanapie i oglądała jakiś film jedząc sałatkę. Wyglądała przezabawnie, ale mi nie było do śmiechu. Nie teraz.
-Hej.-powiedziałem podchodząc do niej.
-Hej.-powiedziała nie swoim głosem. Spojrzałem na nią dokładnie. Płakała.
-Roza co się dzieje?-spytałem siadając obok niej i biorąc ją w objęcia.
-Boje się.-wyznała wtulając się we mnie mocno.
-Roza nie masz się czego bać. Poród nie jest tak straszny jak się wydaje...
-Nie o to mi chodzi.-przerwała mi zalewając się nowymi łzami.
-A o co?-spytałem przestraszony, że już wie.
-Sonia dziś się dowiedziała, że Declan nie jest biologicznym synem Sydney i Adriana. I wtedy Sydney powiedziała jedno zdanie które zmroziło mi krew w żyłach.A wiesz co powiedziała?-zaprzeczyłem ruchem głowy.-''Nie chciałam żeby został królikiem doświadczalnym''. Declan miał wybór i nie zostanie królikiem, ale nasze dziecko tak. Rada będzie nie ugięta.-dopiero gdy skończyła mówić zrozumiałem jak bardzo sprawa jest poważna.
-Roza nawet nie wiesz jak bardzo chciałbym ci coś powiedzieć, ale w tej chwili jedyne co mogę ci powiedzieć to, będę walczył do ostatniej krwi o to by nasze dziecko nie zostało królikiem doświadczalnym.-ścisnąłem mocniej jej dłoń żeby mi uwierzyła.
-Wiem, ale i tak się o nie boje.-wtuliła się we mnie mocno by się uspokoić.
-Roza damy radę.-pocałowałem ją w czoło.
-A co u ciebie?-spytała spoglądając na mnie.
-U mnie?-spytałem robiąc wielkie oczy.
-Co się dzieje?-spytała prostując się.
-Roza tylko się nie wściekaj.-poprosiłem.
-Jeszcze nie wiem o co.-powiedziała.
-Pamiętasz jak w liście pisałem ci, że dziś wybiorą osobę, która będzie rozmawiać z najważniejszymi strażnikami na świecie. No i ja zostałem wybrany.-powiedziałem nie patrząc jej w oczy.
-Nie rozumiem czym się denerwujesz.-powiedziała przytulając mnie.
-Tym, że zostałem zastępcą Hansa.
-Kim zostałeś?-zapiszczała Roza.
-Zastępcą Hansa. Roza uwierz, że nie chciałem, ale zostałem przegłosowany. Tak bard....-zatknęła mi usta pocałunkiem. Chętnie go odwzajemniłem, ale nie wiedziałem o co jej chodzi. Powinna być na mnie wściekła, a nie ah....jak ta kobieta całuje. Jestem w raju.
-Zamknij się. Powinieneś się cieszyć, a nie, że jęczysz jak to ci się w życiu nie udaje. Dymitr jesteś młody, a już spotkał cię taki zaszczyt. Powinieneś szaleć ze szczęścia, a nie zamartwiać się nienormalną żoną. Czekaj teraz ja mówię.-powiedziała widząc, że otwieram usta.-W tej chwili powinieneś być w klubie z kolegami i świętować sukces.-powiedziała patrząc na mnie.
-Ale Roza ty chyba nie rozumiesz. Ja teraz nie będę stał na wartach tylko będę brał udział w najważniejszych akcjach i przede wszystkim będę wypełniał najważniejsze papiery.-zacząłem wymieniać co mnie teraz czeka.
-Dymitr. Skończ. I błagam cię ciesz się.-popatrzyłem jej w oczy. Nie mogę uwierzyć, że ona się cieszy.
-Chcesz powiedzieć, że nie jesteś zła?-spytałem.
-Dymitr jak mogę być zła skoro to będzie dla ciebie najlepsze.-powiedziała przytulając mnie mocno.-Jestem z ciebie taka dumna. O i fasolka też.-powiedziała pokazując swój uroczy brzuszek. Spojrzałem w dół i odkryłem, że nasza fasoleczka się  rusza. Podciągnąłem bluzkę Rozy i nachyliłem się do brzuszka.
-Hej kruszynko. Cieszysz się z nowej posady tatusia?-spytałem głaszcząc brzuszek. Dziecko zaczęło się gwałtownie ruszać co uznałem za tak. Spojrzałem z uśmiechem na Rozę i zauważyłem, że się krzywi.-Hej fasolko spokojnie. Mamusie to boli.-powiedziałem całując brzuszek. Już tak niewiele brakuje i dziecko będzie z nami.
-Dymitr może umów się z chłopakami i idźcie to uczcić?-spytała Roza patrząc na mnie z uśmiechem.
-Nie chcę tego świętować.-powiedziałem głaszcząc brzuszek.
-Ale powinieneś jeśli dalej tak pójdzie to będziesz Hansem.-zaśmiała się na swoje określenie.
-Wydaje mi się, że podjęli złą decyzję.-powiedziałem bawiąc się włosami Rozy.
-Zamknij się ty cholerny pesymisto.-warknęła Roza. Popchnęła mnie na plecy i usiadła na mnie okrakiem.
-Co robisz?-spytałem zamrtwiony.
-Nie chcesz świętować sukcesu z chłopakami to żona będzie świętować z tobą w swój sposób.-powiedziała ściągając moją koszulę.
-Roza, a dziecko?-spytałem gdy zaczęła dobierać mi się do spodni.
-Jakoś nie przeszkadzało ci to przez ostatnie siedem miesięcy.-warknęła walcząc z paskiem.
-Ale teraz przeszkadza.-powiedziałem ściągając jej bluzkę.
-Naprawdę?-spytała z uśmiechem.
-Tak. I przeszkadza mi to, że jesteśmy w salonie, a nie w sypialni.-powiedziałem biorąc ją na ręce i idąc do góry. Może jednak trzeba świętować mój ''sukces''? Jeśli tak mam świętować z moją żoną to jestem jak najbardziej za.