Rozdział 318

Nadszedł dzień ślubu Masona i Mii. Wstałam wcześnie i zaczęłam się przygotowywać. O dziesiątej miałam być już pod cerkwią. Dymitr wstał gdy wychodziłam z wanny w wałkach na głowie.
-O której wstałaś?-spytał całując mnie w czoło.
-Nie wiem jak wstałam było po szóstej.-powiedziałam wtulając się w nagi tors męża.
-Nie za wcześnie?-spytał.
-Nie. Muszę jeszcze zrobić sobie fryzurę, makijaż, dopilnować żebyś dobrze wyglądał i żebyś był ogolony.-mówiąc to poklepałam go po policzku.
-Kochanie jestem dorosły i umiem się sobą zająć.-powiedział z uśmiechem.
-Wiem, ale musisz jeszcze zrobić śniadanie.-powiedziałam wychodząc z łazienki.
-Gdzie idziesz?-spytał z białą brodą.
-Wyprasować ci koszulę, miałeś to wczoraj zrobić, ale nie miałeś czasu.-powiedziałam spokojnie.
-Jesteś wściekła?-spytał wchodząc do garderoby.
-Nie.-powiedziałam z uśmiechem.
-To co masz taką nadąsaną minkę?-spytał.
-Jest po prostu dużo roboty, a mało czasu.-powiedziałam prasując mankiety.
-Damy radę.-powiedział wychodząc z garderoby.
-Zobaczymy.-mruknęłam. Wyprasowałam koszulę i skierowałam się do łazienki, gdzie mój mąż kończył się szykować.
-Co teraz?-spytał z uśmiechem.
-Idź zrób śniadanie.
-A ty?
-Sprawdzę czy wszystko mamy gotowe i w jakim stanie jest Mia.-Dymitr wyszedł z sypialni, a ja wzięłam telefon i wybrałam numer Mii.
-Żyjesz?-spytałam gdy odebrała.
-Nie. Umieram. Boję się.-powiedziała wystraszona.
-Spokojnie będzie dobrze.-starałam się ją pocieszyć.
-Nie. Rose ja nie mogę nic przełknąć. Tak strasznie się denerwuje.-powiedziała przerażona.
-Spokojnie. Będzie dobrze. Za godzinkę powinnam być u ciebie, więc się nie martw.
-Kochana jesteś, a teraz kończę.-powiedziała rozłączając się. Zeszłam na dół w samym szlafroku.
-Nie masz nic pod spodem?-Dymitr zrobił zbolałą minę.
-Tak, jestem nagusieńka.-powiedziałam z uśmiechem.
-Roza.-jęknął.
-Nie mamy czasu. Mia umiera z przerażenia. Jem szybko śniadanie robię makijaż, fryzurę, ubieram się i wychodzę.-powiedziałam siadając na krześle i zabierając się za śniadanie. Zjadłam szybko i ruszyłam na górę. Gdy byłam gotowa i wystarczyło, że ubiorę sukienkę. Zdecydowałam się na prostą czerwoną sukienkę z kołnierzykiem. W pasie byłam spięta czarnym paskiem. Na nogi założyłam czarne szpilki, ale w torbie miałam baleriny. W ósmym miesiącu ciąży długo nie wytrzyma się na wysokich szpilkach. Włosy miałam puszczone luźno tylko boki spięte z tyłu. Wzięłam czarną kopertówkę i skierowałam się do wyjścia.
-Idziesz już?-spytał Dymitr zapinając guziki od koszuli.
-Powinnam już iść i pomóc Mii.
-A możesz mi zawiązać krawat?-spytał z uśmiechem.
-Oczywiście.-powiedziałam podchodząc do niego.
-Roza czy ty zawsze musisz mieć czerwone usta?-spytał z bólem.
-Tak, a co w tym takiego nie fajnego?-spytałam.
-To, że twoje usta w tym kolorze aż proszą się o całowanie.-nachylił się żeby mnie pocałować, ale mu uciekłam.
-Zapomnij Towarzyszu. Nie mam teraz na to czau, ale może wieczorem.-powiedziałam chwytając okulary bo słonce świeciło niemiłosiernie.
-Trzymam cię za słowo.-powiedział z uśmiechem.
-Widzimy się przy ołtarzu.-zaśmiałam się.
-Roza tym razem to nie ty jesteś panną młodą.-przypomniał.
-Wiem.-powiedziałam z uśmiechem.-I ty też nie jesteś panem młodym.-puściłam mu oko i wszyłam. Ruszyłam w stronę naszego starego mieszkania. Po drodze  wpadłam na kilku znajomych, którzy również szykowali się na ślub Mii i Masona. Weszłam do mieszkania i zamarłam.