Rozdział 320

Wraz z Mią i jej ojcem ruszyliśmy w stronę cerkwi. Mia była coraz bledsza co bardzo mnie niepokoiło. Stanęliśmy przed drzwiami cerkwi.
-Gotowa?-spytałam spoglądając na Mię.
-Nie, ale chcę mięć to za sobą.-powiedziała gotowa.
-W takim razie idę.-powiedziałam otwierając drzwi cerkwi. Ruszyłam w stronę ołtarza, gdzie czekali na nas Mason i Dymitr. Mason widząc Mię uśmiechnął się jeszcze szerzej. Spojrzałam na Dymitra. Patrzył na mnie głodnym wzrokiem. Udawałam, że tego nie widzę, ale zrobiło mi się gorąco. Stanęłam na wyznaczonym miejscu i zaczęła się msza.

*

-Roza nie płacz.

-Ale to była taka piękna przysięga.-powiedziałam przecierając załzawione oczy.

-Roza spokojnie.-Dymitr mnie przytulił. Starałam się uspokoić, ale przemówienie mnie rozbiło.

-Dobra już jest dobrze.-powiedziałam.

-Czyli możemy iść na sale?-spytał Dymitr.

-Jasne. Nie musiałeś za mną wchodzić aż do łazienki.-powiedziałam śmiejąc się z jego miny.

-Chciałem cię pocieszyć.-starał się bronić.

-Oboje wiemy jak kończy się to twoje pocieszanie.-powiedziałam wychodząc z  łazienki. Dymitr chwycił mnie w pasie i ruszyliśmy w stronę sali. Wszyscy już siedzieli, więc dosiedliśmy się do stolika młodych.

-Rose wszystko gra?-spytała Mia z szerokim uśmiechem.

-Tak, to wszystko przez hormony i wasze przysięgi.-powiedziałam z uśmiechem.

-Wybacz.-Mia zaśmiała się pijąc szampana. 

-Roza szampana?-spytał Dymitr widząc na co patrzę.

-Bardzo śmieszne. Jeśli to twój sposób na to żeby zobaczyć fasolkę to nie śmieszne.-powiedziałam biorąc szklankę z wodą do ręki.

-Kochanie żartowałem. I spokojnie nie gniewaj się .-powiedział głaszcząc mnie po plecach. Po chwili podano obiad. I wszyscy zajęli się tym co mają na talerzu. Po obiedzie odbył się pierwszy taniec młodej pary. Wyglądali razem niesamowicie. Wreszcie wesele samo się rozkręciło i wszyscy doskonale się bawili. Przebrałam szpilki na baleriny i mogłam ze spokojem tańczyć z mężem i przyjaciółmi. Właśnie kończyła się piosenka i chciałam iść z Dymitrem chwilę odpocząć kiedy podszedł Mason.

-Mogę prosić?-spytał podając mi dłoń.

-Jasne.-powiedziałam z szerokim uśmiechem. Spojrzałam na Dymitra.

-Idę odnaleźć pannę młodą.-powiedział mijając nas. Ruszyliśmy z Masonem w  stronę parkietu. Gdy stanęliśmy naprzeciwko siebie zaczęła lecieć wolna muzyka. Zaczęliśmy się kołysać, a mnie dręczyła jedna sprawa, którą postanowiłam teraz wyjaśnić.

-Mason, mogę zadać ci pytanie?-spytałam po obrocie.

-Jasne.-powiedział z uśmiechem.

-Za kogo ty mnie uważałeś podczas pobytu w ośrodku ?-spytałam. Popatrzył na mnie poważnie.

-Myślałem, że byliśmy parą, ale spokojnie już nic do ciebie nie czuje.-powiedział bujając nas spokojnie. 

-Spokojnie, chciałam tylko się tego dowiedzieć.-powiedziałam uśmiechając się do niego.

-A ty za kogo nas uważałaś?-spytał z uśmiechem.

-Ja...dla mnie było za wcześnie. Nie wiem....nie wiedziałam co do ciebie czułam.-wyznałam szczerze.

-Rozumiem.-powiedział  patrząc na mnie z uśmiechem.-Ładnie wyglądasz w ciąży.-powiedział patrząc na mój brzuch.

-Dzięki.-powiedziałam patrząc na brzuszek.

-Ale cały czas nie wierzę, że to dziecko Dymitra.-powiedział spoglądając na mnie.

-Mason, ale ono jest Dymitra.-powiedziałam patrząc  na niego poważnie.

-Niech ci będzie.-powiedział nie patrząc na mnie.

-Sam się przekonasz jak urodzę.-powiedziałam z uśmiechem. Skończyliśmy tańczyć i ruszyłam do naszego stolika. Zauważyłam po drodze. Sonię i Mię. Podeszłam do nich. Mia odeszła, a ja stanęłam przed Sonią.

-Wszystko gra?-spytałam patrząc na nią.

-Wiesz, szczerze to nie.-wyznała. Wydawała się przerażona.

-Co się dzieje?

-Chwilę temu odeszły mi wody.-powiedziała z nieszczęśliwą miną.

-Co?-spytałam patrząc na jej brzuch. 

-Rodzę.-powiedziała z uśmiechem.

-I co teraz?

-Jedziemy z Michaiłem do szpitala.-powiedziała wypatrując męża.

-Boisz się?-spytałam.

-Nie jestem na to gotowa.-powiedziała spokojnie.

-W takim razie powodzenia.-powiedziałam przytulając ją.

-Dzięki.-powiedziała idąc w stronę Michaiła. Popatrzyłam na nich i stwierdziłam, że już niedługo nas też to czeka...