Rozdział 332

Po prysznicu czułam się o wiele lepiej. Ubrałam się w czyste ciuchy i poszłam zobaczyć co u mojego synka. Spał słodko z wielkim smoczkiem w budzi. Pocałowałam synka w czółko, włączyłam nianię i skierowałam się na dół. Co prawda czułam ból, ale dało się wytrzymać. Weszłam do jadalni, a wszyscy na mnie spojrzeli.
-Chciałem ci przynieść śniadanie.-Dymitr uśmiechnął się szeroko.
-A ja chciałam zejść na  śniadanie.-powiedziałam siadając obok męża.
-Rose jak się czujesz?-spytała Janin patrząc na mnie czule.
-Mamo jest dobrze.-powiedziałam lekko zmieszana. Rzadko kiedy interesowało ją moje samopoczucie.
-Najważniejsze.-po tych słowach nastała cisza, którą przerwał Dymitr.
-Roza jadę do domu po najpotrzebniejsze rzeczy. Czego potrzebujesz?
-Możesz wziąć kilka par spodni i bluzek, pieluchy, ubranka Borysa, nosidełko...-już chciałam wymieniać dalej, ale mi przerwał.
-To wiem, ale coś specjalnego?-spojrzał na mnie.
-Nie.-odpowiedziałam po krótkim namyśle.-Za ile wrócisz?
-W dwóch godzinach powonieniem  się wyrobić.-odpowiedział wstając.
-W takim razie wróć jak najszybciej.-poprosiłam całując go w policzek.
-Postaram się.-pocałował mnie w czoło i wyszedł. Po śniadaniu wróciłam do Borysa bo nie chciałam żeby był sam. Usiadłam na fotelu przy kołysce i popatrzyłam jak moje dziecko śpi. Nagle zadzwonił telefon. Odebrałam szybko by nie obudzić Borysa.
-Kiedy w końcu chciałaś do mnie zadzwonić i się pochwalić?-w słuchawce usłyszałam głos Lissy.
-Widziałaś?-spytałam.
-Tak, podziwiam cię. Ja bym nie była w stanie rozbić bez znieczulenia.
-Proszę cię to była pestka.-powiedziałam stając przy kołysce.-Bardzo mała i słodka pestka.
-Widziałam i masz rację jest słodki. Tak między nami wykapany Dymitr. Nie trzeba robić testów bo widać  kto jest jego tatą.
-Od początku wiedziałam kto jest jego ojcem.-powiedziałam z uśmiechem.
-Kiedy chcesz ogłosić światu dobrą nowinę?-spytała.
-Jak wrócimy to wszystkim się zajmiemy.-powiedziałam radośnie.
-To świetnie. Tak się zastanawiam, mówić dziewczyną czy nie?
-Nie, zaraz do nich zadzwonię tylko nakarmię syna.
-W takim razie powodzenia.-po tych słowach się rozłączyła. Wzięłam Borysa na ręce i zaczęłam go karmić. Po chwili w pokoju pojawiła się Olena.
-Widzę, że sama dajesz sobie radę.-powiedziała z szerokim uśmiechem.
-Próbuję.-odparłam podnosząc synka. Wstałam z nim na rękach i klepałam po plecach.
-Bardzo dobrze ci idzie.-zauważyła.
-Dzięki. Powiedz. Co ty tu robisz? Miałyście być w lipcu.-powiedziałam wycierając buzię Borysa.
-Dziewczynki stwierdziły, że przyda mi się urlop i kazały przyjechać wcześniej. Jak prosiły tak zrobiłam i zjawiłam się w dobrym momencie.-zauważyła patrząc z szerokim uśmiechem na Borysa.
-W idealnym.-stwierdziłam, a obie zaśmiałyśmy się. Kołysałam lekko synka, który wtulił się w moje ciało.
-Roza.-usłyszałam głos Dymitra. Weszłam z Borysem na rękach do sypialni i zamarłam.