Rozdział 394

Siedziałam przy Dymitrze i patrzyłam jak wspaniale zajmuje się Borysem. Po mimo tego, że jedną rękę miał w gipsie to nie miał problemów z tym by się nim zajmować. Pokazywał synkowi różne zabawki i tłumaczył jak się z nich korzysta. Borys słuchał jak zaczarowany. Koło dziewiątej przyszedł Abe.
-Witajcie.-powiedział z szerokim uśmiechem.
-Hej.-powiedzieliśmy równocześnie.
-Co ciekawego porabiacie?-spytał siadając obok mnie.
-Dymitr opowiada twojemu wnukowi o zabawce, a ja słucham.-powiedziałam z szerokim uśmiechem.
-A gdzie mój wnuk?-spytał Abe marszcząc brwi.
-Spójrz na ręce Dymitra.-podsunęłam. Abe spojrzał w skazanym kierunku i uśmiechnął się szeroko.
-Hej wnuczku, co się chowasz?-spytał Abe całując słodkie rączki Borysa. Borys uśmiechnął się słodko do Abe'a na co mój ojciec wyprostował się dumny.
-Jesteś dumny z tego, że jesteś dziadkiem?-spytałam z dumnym uśmieszkiem.
-Nawet nie wiesz jak bardzo. Rose, Dymitr muszę wam powiedzieć, że postaraliście się co do potomstwa.-powiedział z złośliwym uśmiechem.
-Spokojnie to nasze ostatnie dziecko.-powiedziałam patrząc na Borysa.
-A szkoda. Chętnie zostałbym dziadkiem po raz drugi.-powiedział spoglądając na mnie błagalnie.
-Spokojnie jeszcze Adam i Mia.-powiedziałam spoglądając na ojca.
-Obawiam się, że nie doczekam ich potomstwa.-powiedział Abe z zbolałą miną.
-Błagam cię nawet nie snuj takich ponurych prognoz. Dożyjesz jeszcze prawnuków.-powiedziałam przytulając ojca. Zaskoczony po chwili oddał uścisk.
-Miło słyszeć, że chcesz żebym żył.-powiedział gładząc moje włosy.
-Różnie między nami bywa, ale kocham cię.-powiedziałam z uśmiechem.
-Też cię kocham.-powiedział całując moje włosy.
-Ojejku jaka słodka scena oboje z Borysem płaczemy.-Dymitr uśmiechnął się do nas kpiarsko, a Borys się rozpłakał.
-Musiałeś wykrakać?-spytałam biorąc synka na ręce. Włożyłam go do wózka i zaczęłam przebierać pieluchę.
-Musisz to robić przy nas?-spytał Abe patrząc na brudną pieluszkę, którą położyłam zwiniętą na zlewie.
-Jak ci się tu nie podoba to wynieś pieluchę, a ja skończę czyścić pupkę Boryska.-powiedziałam patrząc na synka z uśmiechem. Mały odwzajemnił mój uśmiech swoim lekko smutnym uśmiechem.-A co się jeszcze panu nie podoba?-spytałam biorąc synka na ręce. Borys popatrzył na mnie, a następnie na okno.-Chcesz się przejść?-spytałam patrząc w śliczne oczy tak bardzo podobne do oczu mojego męża.-W takim razie idziemy wynieść twoją śmierdzącą pieluszkę.-powiedziałam chwytając wcześniej wspomnianą pieluchę. Wyszłam z Borysem na korytarz i skierowałam się do śmietnika. Po wyrzuceniu pieluszki podeszłam do okna i zaczęłam pokazywać Borysowi drzewa.
-Patrz, a tam jest dąb.-powiedziałam pokazując drzewo najbliżej okna. Nagle ktoś uderzył mnie z dość dużą siłą w plecy. Gdyby nie refleks strażniczki wpuściłabym Borysa z rąk. Spojrzałam na przechodniów i odkryłam, że jestem sama na korytarzu, a na końcu korytarza ktoś idzie.
-Powinna pani uważać jak pani chodzi i nie wpadać na ludzi.-powiedziałam wściekła. Kobieta się zatrzymała nie odwracając się.
-A ty Rose powinnaś uważać na tych, których kochasz. Dimka miał szczęście i tyle.-powiedziała zajadle. Gdy  zrozumiałam z kim rozmawiał ruszyłam w jej kierunku, ale rozpłynęła się w powietrzu. Rozejrzałam się wściekła. Tasza. Zawsze ona ponieważ Wiktor za bardzo się boi. Borys wiercił się niespokojnie na moich rękach. Przytuliłam synka.
-Spokojnie skarbie, będzie dobrze. Mamusia nie pozwoli cię skrzywdzić.-powiedziałam całując czółko małego. Po mimo tego, że w środku krew się we mnie gotowała na zewnątrz musiałam być spokojna ze względu na Borysa. Mały wtulił się w moją pierś, a ja skierowałam się do sali męża. Wchodząc do środka nie spojrzałam na nikogo bo wiedziałam, że oczy mnie zdradzą. Usiadłam na krześle patrząc na Borysa, który bawił się moimi włosami.
-Coś się stało?-spytał Dymitr.
-Nie.-odpowiedziałam szybko.
-A mi się wydaje, że coś się stało.-powiedział Abe.
-Trzymaj Borysa.-powiedziałam podając małego Abe'owi. Ojciec zdziwiony chwycił wnuka i popatrzył na niego z uśmiechem. Wstałam z krzesła bo nie mogłam wytrzymać w jednym miejscu. Zaczęłam chodzić.
-Powiesz co się stało?-spytał Dymitr zdenerwowany.
-Nawet na Dworze nie jesteś bezpieczny.-powiedziałam spoglądając na niego.
-O czym ty mówisz?-spytał prostując się na łóżku.
-Przed chwilą rozmawiałam z Taszą.-powiedziałam spoglądając na niego. Patrzył na mnie zszokowany.
-Jak?-spytał.
-Pojawiła się nie wiadomo skąd popychając mnie na tyle mocno, że prawie Borys wypadł mi z rąk.-powiedziałam spoglądając na ojca. Słuchał, jednocześnie rozśmieszając Borysa za co byłam mu bardzo wdzięczna.
-Ale...mówiła coś?-spytał Dymitr wychodząc ze stanu otępienia.
-Powiedziała, że miałeś szczęście i że powinnam uważać na tych, których kocham. Jej to znaczy im chodzi tylko i wyłącznie o mnie, a wam się przez to dostaje.-powiedziałam opadając na krzesło.-Powinieneś wyjechać z Borysem gdzieś gdzie będziecie bezpieczni.-powiedziałam spokojnie.
-A ty?-spytał Dymitr chwytając moją dłoń.
-A ja powinnam oddać się w ich ręce by dali wam spokój.-powiedziałam patrząc na dłoń na której po mimo gipsu widniała obrączka. Dotknęłam jej delikatnie była tak samo delikatna jak w dniu ślubu, gdy wkładałam ją na palec Dymitra.
-Nie, powinnaś wyjechać razem z nami jeśli my mielibyśmy gdzieś jechać. Roza obiecałem, przyrzekałem ci na ślubie, że będę przy tobie aż po grób i obietnicy chcę dotrzymać.-Dymitr chwycił mocniej moją dłoń i podniósł głowę za podbródek bym na niego spojrzała.-I ty też masz zostać przy mnie. Bez ciebie mój świat nie ma sensu. Dla Borysa z resztą też, tylko na niego spójrz i powiedz czy dałabyś radę go zostawić.-według polecenia spojrzałam na małego, który patrzył na mnie z słodkim uśmiechem.
-Jeśli to miałoby go ochronić to dałabym radę.-powiedziałam czując gulę w gardle. Nie mogę się tak po prostu rozpłakać. Spojrzałam na męża.
-Roza, ale ja i Borys zawsze będziemy przy tobie nie pozbędziesz się nas.-powiedział tonem nieznoszącym sprzeciwu.
-Dobrze wiedzieć, że się przyczepiliście na dobre.-powiedziałam z uśmiechem choć w środku chciało mi się płakać.