Rozdział 401

Gdy się wyspaliśmy stwierdziliśmy, że pojedziemy do mojego ojca. Ubraliśmy się i zjedliśmy śniadanie, a następnie wsiedliśmy do samochodu i wyjechaliśmy z Dworu. Przyjemnie było prowadzić i wiedzieć, że tylko ja mogę to robić. Spojrzałam na Dymitra i zauważyłam, że się skrzywił.
-Co się dzieje?-spytałam patrząc na niego czujnie.
-Noga mnie trochę boli.-powiedział patrząc na gips.
-Lekarz mówił, że jak boli to masz brać leki przeciwbólowe, chcesz?-spytałam spoglądając na niego.
-Możesz dać.-powiedział od niechcenia.
-Wyciągnij sobie z mojej torebki.-poprosiłam skręcając w leśną drogę. Dymitr sięgnął moją torebkę.
-Roza po co ci termometr?-spytał po chwili.
-Jeśli ty lub Borys dostaniecie gorączki wolę wiedzieć o tym pierwsza.-powiedziałam spoglądając na męża. Czy to nie oczywiste?
-A po co ci to?-spytał wyciągając małą saszetkę  w której były nożyczki, pilniczek, ale również igła i nić.
-Kilkakrotnie to uratowało ci życie.-powiedziałam.
-A kiedy dokładnie?-spytał z uniesionymi brwiami.
-Wtedy gdy na ślubie Mii i Masona poszła ci nitka w spodniach.-przypomniałam.
-Dobra, nie było pytania.-powiedział wkładając wszystko do torebki.-Mam!-krzyknął szczęśliwy, a Borys pisnął z swojego nosidełka.
-Super.-powiedziałam śmiejąc się z reakcji synka.-Borys też się cieszysz, że tatuś znalazł tabletki?-spytałam patrząc na synka w lusterku. Mały uśmiechał się do mnie.
-Dziwne te tabletki.-stwierdził Dymitr. Spojrzałam na opakowanie.
-To nie tabletki dla ciebie.-powiedziałam spoglądając na niego.
-Twoje?-spytał.
-Tak moje.
-Na co?
-Kojarzysz takie tabletki jak tabletki antykoncepcyjne?-spytałam spoglądając na męża.
-Roza czyżbyś próbowała mi powiedzieć, że już niedługo?-spytał Dymitr.
-Nic ci nie próbuje powiedzieć. Lekarz kazał mi je zacząć znów brać, więc biorę.-powiedziałam wzruszając ramionami.
-Od kiedy?-spytał Dymitr ciekaw.
-Od dwóch tygodni.-powiedziałam spokojnie.
-Czyli nie będzie drugiej dzidzi?-spytał zaskoczony.
-Nie masz jedną dzidzie z tyłu i ona musi ci wystarczy.-powiedziałam pokazując ręką Borysa.
-Ale myślałem...-Dymitr spojrzał na mnie zaskoczony.
-Dymitr wydawało mi się, że już wszyscy wiedzą o tym, że nie będziemy mieć dzieci, a ty powinieneś wiedzieć o tym najlepiej. Sam mówiłeś, że nie ma co ryzykować.-powiedziałam patrząc na męża.
-Dobra zapomnij o temacie.-powiedział łykając tabletki przeciwbólowe i spoglądając przez szybę.
-Kocie.-szturchnęłam go w bok, ale na mnie nie spojrzał.-Oj daj spokój, to ja zaczęłam brać te tabletki i to ja powinnam mieć humorki nie ty.-spojrzałam na niego, ale dalej mnie ignorował.-Ej jeśli będziesz milczeć tak długo, aż nie zgodzę się na drugie dziecko to umrzesz milcząc.-powiedziałam, a on wybuchnął śmiechem.
-Dobry pomysł.-podsumował.
-Dzięki, a teraz wyskakuj bo jesteśmy.-powiedziałam wychodząc z samochodu. Pomogłam mu wysiąść i wyciągnęłam śpiącego Borysa, wkładając go do wózka. Dymitr szedł obok mnie, ale widziałam, że dziś chodzenie sprawia mu ból.-Jak wrócimy do domu to podjedziemy do szpitala.-powiedziałam patrząc na niego.
-Nic mi nie jest.-powiedział odwracając głowę.
-Widzę, że boli. Nawet jak odwracasz twarz.-powiedziałam patrząc na taras. Bliźniaki  siedziały na kocyku i bawiły się klockami.
-Witajcie.-ojciec zbiegł szczęśliwy z tarasu w naszym kierunku.
-Hej tato.-powiedziałam z uśmiechem.
-Witaj Abe.-Dymitr podał rękę ojcu.
-Co u was?-spytał z szerokim uśmiechem.
-Wszystko gra. Dymitr uczy się chodzić o kulach.-powiedziałam spoglądając do wózka, ale Borys spał.-Chłopaki pogadajcie sobie. Zostawiam wam dziecko, a sama idę do rodzeństwa.-powiedziałam idąc w stronę koca na którym siedziały bliźniaki.-Hej słoneczka. Co słychać u mojego ulubionego rodzeństwa?-spytałam siadając obok dzieciaków. Oboje spojrzeli na mnie i się uśmiechnęli.-No cześć, ale wy słodcy.-powiedziałam biorąc braciszka na ręce i całując jego słodkie policzki. Mały zaczął się śmiać, a Mia patrzyła na to co robię.-No chodź do mnie.-powiedziałam odkładając Adama, a biorąc na ręce małą. Również ją wycałowałam i potem znów posadziłam na kocyku.-W co się bawicie?-spytałam patrząc na rodzeństwo. Mia podała mi czerwony klocek, a Adam niebieski.-Budujemy domek?-spytałam z uśmiechem. Oboje również się uśmiechnęli i zaczęli bić brawo.-Wiem, że jestem genialna.-powiedziałam puszczając im oczko. Dzieciaki zaskoczone próbowały powtórzyć sztuczkę, ale im nie wychodziło.-Spokojnie z czasem się tego nauczycie.-powiedziałam przytulając je do siebie.
-Rose chodź!-usłyszałam głos ojca.
-Idziemy do taty?-spytałam wstając. Okazało się, że niesienie dwójki naraz to nie lada wyczyn, ale udało mi się wejść do środka.
-Co się dzieje?-spytałam wchodząc.
-Twoje dziecko jest głodne.-powiedział zabierając mi bliźniaki.
-Dobra. A gdzie jest mama?-spytałam spoglądając na ojca.
-Musiała wyjechać dziś na Dwór.-powiedział z uśmiechem, który po chwili zniknął.-Zamierzasz nakarmić Borysa przy nas?-spytał zaskoczony.
-Tak, nie będę wychodzić tylko dlatego, że boisz się moich piersi.-powiedziałam z uśmiechem. Ściągnęłam bluzkę, a Borys prawie sam ściągnął mi stanik.-Uspokój się już dostaniesz am, a stanik to tylko tatuś może z mamusi zrzucać.-powiedziałam z uśmiechem, a Dymitr zaczął się śmiać.-Ty tatusiek spokojnie bo syna nie nakarmię.-powiedziałam grożąc palcem Dymitrowi.
-Dobra sorry.-powiedział patrząc na Abe'a. Borys przyssał się do piersi i teraz spojrzałam na ojca.
-Co tam staruszku?-spytałam z uśmiechem.
-Nic. Dymitr poskarżył mi się, że nie chcesz uzupełnić braków kadrowych.-powiedział patrząc na mnie wyzywająco.
-Po prostu chcę dać tobie i mamie pole do popisu.-powiedziałam patrząc na niego z uśmiechem.
-U nas fabryka już zamknięta.-powiedział dumnie ojciec.
-A no bo trójka dzieci to faktycznie mało.-powiedziałam wzruszając ramionami.
-Nie cieszysz się, że masz rodzeństwo?-spytał ciekaw.
-Bardzo się cieszę, ale pamiętaj, że są ode mnie młodsi o dwadzieścia lat.-przypomniałam.
-Oczywiście, że będę o tym pamiętał.-zapewnił mnie z uśmiechem.
-------------------------------------------------------------
Hej wczoraj nie było rozdziału więc jak dziś pojawią się dwa komentarze to wstawię kolejny