Rozdział 410

Obudził mnie cichy głos. Na początku go ignorowałam i dopiero po chwili zrozumiałam słowa. To był Dymitr najprawdopodobniej mówił coś do Borysa.
-Patrz, a tu mamusia ma oczko ty też masz oczko o tutaj, a po drugiej stronie masz drugie.-usłyszałam cichy głos Dymitra, a po chwili poczułam zimnom łapkę na oku.-Boro nie, mama ma spać.-powiedział szybko Dymitr. Otworzyłam szybko oczy i spojrzałam na męża i syna.
-Witajcie chłopcy.-powiedziałam podciągając się wyżej.
-Wybacz nie chciałem cię budzić, ale Boro miał inny plan.-powiedział Dymitr z przepraszającą miną.
-Nic się nie stało i tak już od chwili nie spałam.-powiedziałam całując synka po policzkach. Borys śmiał się głośno.
-Jak się spało?-spytał Dymitr całując moje czoło.
-Doskonale. Borys długo nie śpi?-spytałam siadając.
-Od jakiś piętnastu minut.-powiedział Dymitr przecierając oczy.
-Czyli jest głodny.-powiedziałam podciągając koszulkę.
-Roza lubię gdy jesteś taka otwarta.-Dymitr przybliżył się do mnie, a ja się zaśmiałam.
-Z tego co pamiętam karmienie Borysa przy tobie nigdy nie było problemem, coś się teraz zmieniło?-spytałam spoglądając na niego.
-Nie no oczywiście, że wszystko jest jak było, ale podoba mi się to, że już nie wstydzisz się własnego ciała.-powiedział patrząc na mnie z szerokim uśmiechem.
-Mam figurę którą chciałam mieć po ciąży, więc dlaczego nie miałabym ci się pokazywać?-spojrzałam na niego, a następnie spojrzałam na Borysa, który łapczywie pił mleko.-A tobie synku przeszkadza to, że mama się przy tobie rozbiera?-spytałam patrząc na słodkie rączki, które znajdowały się na mojej piersi.
-Nie, on się nie wstydzi. -Dymitr uśmiechnął się do mnie i spojrzał na Borysa.
-Czy tylko mnie uspokaja patrzenie na Borysa, gdy śpi albo pije?-spytałam spoglądając na Dymitra.
-Nie mnie też to uspokaja.-powiedział Dymitra głaszcząc Borysa po główce. Gdy Borys się napił zarządziłam, że wstajemy. Najpierw zajęłam się ubraniem Borysa, Dymitr w tym czasie poszedł do łazienki. Po chwili się zamieniliśmy.  Szybko się wykąpałam myjąc głowę i jeszcze szybciej skończyłam poranną toaletę. Weszłam do pokoju w chwili w której Dymitr sadzał Borysa. Mały siedział bardzo niepewnie i po chwili się przewrócił śmiejąc się głośno.
-Dobrze ci idzie.-powiedziałam mrugając do Borysa. Mały uśmiechnął się do mnie przyjaźnie.
-Idziemy na śniadanie?-spytał Dymitr biorąc na ręce Borysa. Mały wtulił się w bok taty i zaśmiał się cichutko.
-Możemy iść.-powiedziałam całując Borysa w policzek, a Dymitra w usta.
-Mmm za co to?-spytał Dymitr z uśmiechem, wychodząc za mną z pokoju.
-Za to, że was kocham.-powiedziałam idąc przodem. Weszliśmy do kuchni, gdy wszyscy zasiadali do stołu.
-Chciałam po was iść.-powiedziała Sonia z uśmiechem.
-Już jesteśmy.-powiedziałam biorąc Borysa od Dymitra bo mały zaczął się niepokoić.
-Tak właściwie to gdzie jest Karolina?-spytał Dymitr siadając obok Soni.
-Jak to gdzie? Jej jeszcze chłopak zabrał ją na ten tydzień do siebie. Biedna niczego się nie domyśla.-Sonia zaśmiała się i spojrzała na Katię.-Chodź kochanie.-pokazała swoje kolana, a dziewczynka podeszła chwiejnie do Soni.
-Boro co masz?-spytałam patrząc na synka, który próbował chwycić drewnianą łyżkę. Nie szło mu więc zaczął wściekle piszczeć.
-Ojeju, a kto tu jest taki zdenerwowany?-spytała Olena podchodząc do nas z uśmiechem.
-Nie jest cierpliwy. Po mamusi.-dodałam po chwili, a Olena się zaśmiała.
-Boro nie jesteś cierpliwy?-spytała głaszcząc małego po policzku. Borys spojrzał jej w oczy i zapiszczał radośnie.-Babcie też się cieszy, że cie widzi.-Olena pocałowała małego w czółko.-Chodź jeść Rose.-powiedziała siadając do stołu. Usiadłam z Borysem na rękach obok męża.
-Kochanie nałożysz mi śniadanka?-spytałam z uśmiechem.
-A sama sobie nie nałożysz?-spytał.
-Mam nasze dziecko na rękach. Troszkę ciężko.-powiedziałam spoglądając na synka. Skupił się na braniu do buzi swojej ukochanej żaby.
-Dobrze kochanie.-Dymitr uśmiechnął się od mnie i wziął mój talerz. Po chwili stał przede mną talerz pełen jajecznicy.
-Kochany jesteś.-powiedziałam zabierając się za śniadanie.
-Wiem.-powiedział Dymitr z uśmiechem.
-I do tego taki skromy.-zauważyła Sonia.
-Dokładnie.-zaśmiałam się. Borys spojrzał na to co dzieje się wokół niego i spojrzał na mój talerz zainteresowany.-Boro jajeczniczka ci się spodobała?-spytałam z uśmiechem. Borys wyciągnął rączkę jakby chciał coś wziąć, ale po chwili ją opuścił i zaczął rzuć łapkę żaby.
-Jaki on jest uroczy.-zachwyciła się Olena.
-Bardzo.-zgodziła się Sonia.
-I wyrośnie z niego świetny strażnik.-Jewa weszła do kuchni i usiadła obok Oleny.-Gdzie Wiktoria?-spytała patrząc na puste miejsca przy stole.
-Wyszła z Kolą.-odpowiedziała Sonia.
-Zrobiłaby coś pożytecznego, a nie wiecznie łaziła za tym chłopakiem. Na mężczyznach świat się nie kończy.
Jewa ma chyba dziś zły humor. Spojrzałam na Dymitra. Próbował nie wybuchnąć śmiechem, przeniosłam wzrok na synka. Siedział zaciekawiony i patrzył na prababcię.
-Mamo daj spokój.-poprosiła Olena spoglądając na Jewę.
-Nie dam jej spokoju. Powinna zajmować się domem, a nie kręcić się za jakimś chłopakiem z którym sypia.-i właśnie w tej chwili Dymitr zakrztusił się jajecznicą.
-Sypiają ze sobą?-spytał zaskoczony.
-Nie słyszeliście wczoraj?-spytała Jewa zaskoczona.
-Nie, byliśmy na tyle wykończeni, że zasnęliśmy od razu.-powiedziałam podciągając synka bo trochę zjechał z moich kolan. Borys popatrzył na mnie z wdzięcznością, a ja ucałowałam jego słodkie policzki.
-Darła się przez pół nocy: ''KOLA! O MATKO! TAAAK!''-Jewa zademonstrowała co działo się w nocy, a ja mimowolnie się zaśmiałam.-Śpię pod nią, nie dało się tego wytrzymać. Najgorsze jest to, że ten chłopak wiecznie tu przychodzi.
-Dlatego powinnaś się do tego przyzwyczaić.-zauważyła Olena. Widać było, że jest wściekła na Jewę.
-Do tego moja droga nie da się przyzwyczaić. Ty z Randallem zachowywaliście się zadziwiająco cicho co bardzo mnie cieszyło. Karolina, Soni i Dimka jakoś też potrafią trzymać buzię na kłódkę, a nasza kochana Wiktoria niestety nie.-powiedziała Olena nakładając sobie tak dużo jedzenia, że byłam zdziwiona, że ona to wszystko zje. Spojrzałam na Dymitra i odkryłam, że się skrzywił.
-Babciu jakbyś mogła nie opowiadać przy stole tego jak kto krzyczy w łóżku byłbym wdzięczny.-Dymitr uśmiechnął się do babci nieśmiało.
-Wnusiu daj spokój, ja wszystko rozumiem  i wiem. Choć dziwię się, że ty jesteś najcichszy z całej rodziny, tym bardziej, że jako niemowlak najgłośniej płakałeś.-Dymitr spalił buraka, a ja w geście pocieszenie położyłam  mu dłoń na udzie.
-Spokojnie.-szepnęłam.
-Aaaa.-Borys podał mi żabę z radosnym okrzykiem.
-Dziękuję, żabka się znudziła?-spytałam podnosząc się z krzesła. Chciałam dokończyć śniadanie, ale wiedziałam, że Borys potrzebuje teraz rozrywki.
-Roza jak chcesz to dokończ jeść, a ja zajmę się małym.-Dymitr również wstał i wyciągnął ręce.
-A jak noga?-spytałam niepewnie, zdarzają się dni kiedy jeszcze go boli i wtedy wolę gdy Dymitr nie chodzi za dużo.
-Spokojnie nie boli. Daj Borysa, a sama dokończ śniadanie.-powiedział zabierają mi małego. Usiadłam przy stole i zajęłam się śniadaniem.