Rozdział 450

Obudziłam się przyjemnie obolała wtuliłam się mocniej w ciało Dymitra, a on zamruczał zadowolony. Otwarłam oczy i spojrzałam na Dymitra. Patrzył na mnie z miłością.
-Roza co to była za noc.-mruknął całując moją szyję.
-Podobało się?-spytałam niby niewinnie.
-Roza nie wiedziałem, że potrafisz być aż tak drapieżna.-mruknął Dymitr z szerokim uśmiechem.
-Cóż sama się o to nie podejrzewałam.-powiedziałam z uśmiechem. Wczoraj, gdy Dymitr zaczął się ubierać bo chciał wyjść wciągnęłam go do łóżka i rozerwałam jego dresy.-Ale wydaje mi się, że to twoja wina.-powiedziałam.
-O to mogę być obwiniany.-powiedział znajdując się nade mną. Uśmiechnęłam się do niego. Zaczął mnie całować, ale przerwał nam płacz.-Cholera ma wyczucie jak twój ojciec.-mruknął Dymitr. Wybuchnęłam słysząc ten tekst, ale jednocześnie zaczęłam się ubierać. To co było najbliżej to koszulka Dymitra. Ubrałam ją i ruszyłam do pokoju syna. Borys siedział w łóżeczku i płakał.
-Już mama idzie.-powiedziałam podchodząc do synka. Wyciągnęłam go z łóżeczka i usiadłam z nim na fotelu. Zaczęłam karmić Borysa, a sama spojrzałam przez okno. Za oknem była śnieżyca.
-Dzień dobry synku.-Dymitr ukucnął przy nas i spojrzał z czułością na synka. Borys spojrzał na tatę, a następnie skupił się na picu. Mały po chwili zaczął się wiercić dając mi znać, że starczy. Podałam najedzonego Borysa Dymitrowi, a sama wstałam. Po chwili Borysowi się odbiło i mogliśmy się ze spokojem zacząć szykować. Ubrałam synka w granatowe body z długim rękawkiem i rajstopki żeby nie zmarzł. Dymitr w tym czasie poszedł do łazienki i teraz się zamieniliśmy. Umyłam się i ubrałam w leginsy i zwykły szary T-shirt, a na niego zarzuciłam sweter. Weszłam do pokoju synka. Uśmiechał się patrząc jak tata buduje domek z klocków. Usiadłam przy Borysie i skupiłam się na tym co robił Dymitr.
-Teraz tutaj wstawimy okienko żeby mieszkańcy tego domku widzieli co się dzieje na dworze, a tu damy drzwi.-Dymitr mówił cichym spokojnym tonem przez, który człowiek się wyciszał i uspokajał.
-Chłopcy nie chcę wam przeszkadzać, ale dziadek Abe będzie zaraz wołał na śniadanie.-powiedziałam spoglądając na męża i syna.
-Boro idziemy na am am?-spytał Dymitr patrząc na synka. Borys włożył gryzaczek do buzi i patrzył na tatę.
-Chodźcie.-powiedziałam. Wzięłam synka na ręce i ruszyłam do drzwi okazały się zamknięte. Szybko przypomniałam sobie, że przecież wieczorem je zamykałam i szybko przekręciłam klucz. Wyszliśmy na korytarz i od razu skierowaliśmy się na dół. Wszyscy byli już przy stole, a moje kochane rodzeństwo raczkowało uroczo koło choinki. Borys spojrzał na wujostwo i pisnął pokazując paluszkiem w ich stronę.
-Tak Mia i Adam już raczkują. Ty pewnie też niedługo zaczniesz.-zapewniłam całując synka w czoło. Mały uśmiechnął się do mnie. Posadziłam go na krześle obok mnie. Okazało się, że kucharze ojca zrobili nawet papki dla maluchów. Zaskoczona nałożyłam trochę na talerzyk i spojrzałam na synka.
-Borys am?-spytałam. Mały dotąd zajęty żabą spojrzał na mnie i otworzył ustka. Z szerokim uśmiechem włożyłam Borysowi łyżeczkę do buźki. Mały na początku zdziwiony po chwili się zmarszczył żeby po chwili się roześmiać i otworzyć buźkę pokazując uroczę dwa ząbki.
-Pycha?-spytał Dymitr całując mnie po szyi.
-Ty mówisz do małego czy do mnie?-spytałam wkładając kolejną łyżeczkę do ust synka.
-Do obojga.-zaśmiał się Dymitr.
-Skończyłeś?-spytałam spoglądając na męża.
-Tak.-powiedział z uśmiechem.
-Zamień się. Umieram z głodu.-powiedziałam spoglądając na męża błagalnie.
-Dawaj mi tu śniadanko tego głodomorka.-powiedział wstając. Zamieniliśmy się miejscami i ze spokojem mogłam jeść śniadanie. Oczywiście nie trwało to za długo. Borys widząc nadarzającą się okazje na zwrócenie na siebie uwagi popchnął talerzyk, który wylądował na koszulkę Dymitra.
-Borys!-jęknął Dymitr odsuwając krzesło. Mały uśmiechnął się radośnie.-Mały to nie jest śmieszne. Znowu ja? Co ty masz zmowę z matką?-spytał Dymitr wycierając papkę z koszulki.
-Idź to spierz, a ja dokończę.-powiedziałam widząc, że całe krzesło jest brudne.-Borys bardzo nie ładnie. Nie wolno tak robić to nie jest śmieszne.-powiedziałam patrząc na synka i jednocześnie wycierając krzesło. Mały uśmiechnął się do mnie.
-Aaaa!-krzyknął jeszcze.
-Borysku nie wolno tak robić to bardzo bardzo nie ładnie.-powiedziałam patrząc na synka i wycierając jego buźkę co spotkało się z wielkim oburzeniem.-Nie piszcz.-powiedziałam patrząc mu w oczy. Borys spojrzał na mnie i wściekle zmarszczył brewki.
-Ocho charakterek po mamuśce.-odezwał się Abe kończąc śniadanie.
-Doprawdy? Po mnie? A może po szalonym dziadku?-spojrzałam wymownie na ojca.
-Oj daj spokój córuś wiemy, że ty i Bielikow razem to mieszanka wybuchowa.-powiedział Abe śmiejąc się za co oberwał o Adama z łyżeczki.-Synku nie wolno.-powiedział Abe patrząc ze zdziwieniem na syna.
-Mój braciszek.-powiedziałam uśmiechając się szeroko. Dymitr wszedł do pokoju w czystej koszulce i spojrzał wymownie na Borysa. Wziął go na ręce.
-Boro musimy chyba poważnie pogadać.-powiedział Dymitr patrząc na Borysa.-I to w cztery oczy jak facet z facetem.-dodał. Dymitr wziął małego i wyszedł z nim z salonu, a do mnie podbiegła Zoja.
-Co wuja zlobi Bolysowi?-spytała.
-Nic, pewnie powie mu, że tak nie wolno i koniec.-powiedziałam kończąc wreszcie śniadanie.
-Tylko? Myślałam, ze go pobije.-powiedziała Zoja.
-Nie wolno bić dzieci.-zauważyłam.
-Oj tam ciocia, a dzieci wiecnie się biją.-powiedziała wzruszając ramionkami.
-Ale to dzieci, a nie rodzice.-zauważyłam.
-Moze i tak.-powiedziała wzruszając ramionkami.