Rozdział 573

Po zjedzeniu obiadu Wiktoria z Iwanem ruszyli na górę żeby się spakować do końca, a ja z Dymitrem zajęłam się sprzątaniem po obiedzie. Właśnie kończyłam znosić ostatnie naczynia, gdy z jadalni usłyszeliśmy brzdęk. Oboje ruszyliśmy pędem w tamtą stronę. Było za późno. Cała podłoga była brudna od miseczki Borysa, która spadła, a dokładniej została zrzucona przez moje dziecko.
-Borys.-jęknęłam zbierając miseczkę.-Czy ciebie naprawdę nie można zostawić samego na dwie sekundy?-spytałam załamana. Dymitr wyciągnął Borysa z krzesełka i również jęknął.
-On i krzesełko też ucierpieli.-powiedział pokazując spodenki Borysa.
-Przy tobie mama naprawdę uczy się sprzątać.-powiedziałam ruszając do kuchni po ścierkę. Wytarłam podłogę i zabrałam się za czyszczenie krzesełka.
-Borys czysty.-powiedział Dymitr wsadzając Borysa do kojca.
-Ta!-pisnął wściekły Borys.
-Nie ta tylko ty się teraz grzecznie pobawisz, a mama z tatą posprzątają.-powiedział Dymitr. Widziałam, że się zdenerwował i starał się opanować.
-Ta!-krzyknął Borys.
-Musisz chwilę wytrzymać. Nie możesz być ciągle w centrum uwagi.-Dymitrowi już naprawdę było ciężko nad sobą panować i widziałam to bardzo dokładnie na jego twarzy.
-Dymitr dokończ czyścić krzesełko, a ja zajmę czymś Borysa i będziemy mogli ze spokojem posprzątać po obiedzie.-powiedziałam podając mu szmatkę. Spojrzał na mnie z wdzięcznością i ruszył do jadalni.-Dlaczego ty się zawsze buntujesz w nieodpowiedniej chwili?-spytałam podając synkowi grzechotkę.-Czasem trzeba być spokojnym, a nie tak porywczym jak  ty mój drogi.-powiedziałam patrząc mu głęboko w oczy.
-Ma.-mruknął jakby próbował przeprosić.
-Mama się nie gniewa tylko prosi cię żebyś nie zrzucał miseczki bo potem jest dużo sprzątania.
-Ta!-krzyknął Borys.
-Dymitr syn chce cię przeprosić.-powiedziałam widząc, że nie wychodzi do nas. Po chwili w przejściu pojawił się Dymitr.
-Co?
-Borys chce cię przeprosić.-powiedziałam z uśmiechem. Dymitr ukucnął obok mnie i spojrzał na Borysa. Mały uśmiechnął się do taty położył mu dłoń na policzku i powiedział słowo przy którym oboje miękliśmy:
-Ta.
-No nie gniewam się już.-zapewnił wyciągając Borysa z kojca i przytulił go mocno do siebie. Borys wtulił się w tors taty i spojrzał na mnie zachęcająco. Podeszłam do nich i również ich przytuliłam.
-Nie chcę psuć tej pięknej chwili, ale musimy iść posprzątać.-powiedziałam patrząc na moich chłopców. Borys wyciągnął rączki w stronę kojca. Dymitr włożył go do kojca i upewnił się, że Borys nie ucieknie, a następnie ruszył do kuchni poszłam zaraz za nim.
-Ja będę mył, a ty wycieraj.-powiedział biorąc do ręki szmatkę. Zaczęliśmy myć naczynia w ciszy, która była bardzo przyjemna.
-Kochanego mamy tego syna.-stwierdziłam.
-Muszę się z tobą zgodzić. Cieszę się, że jest wyjątkowy.
-Ja też. Słodkie to było jak cię przeprosił.
-On zawsze jest słodki.
-Zgodzę się, ale nie do końca.
-Dlaczego nie do końca?-spytał Dymitr z uśmiechem.
-Jak zrobi tą ogromną kupę w pieluchę to nie jest ani słodki ani kochany. Wtedy żałuje, że jeszcze nie umie się sam podcierać.-powiedziałam z uśmiechem.
-Racja jego kupy są przerażające.-powiedział uśmiechając się do mnie.
-Nigdy nie widziałam żeby dziecko taką robiło.-wyznałam.
-Racja, ale dlaczego rozmawiamy o kupie?-spytał Dymitr.
-Bo jesteśmy młodymi rodzicami.-powiedziałam. Oboje nie wytrzymaliśmy i parsknęliśmy śmiechem.
-Co racja to racja.-przyznał Dymitr.
-Ma!-Borys krzyknął płaczliwym tonem. Ruszyłam szybko do niego.
-Co się dzieje?-spytałam, ale widziałam po jego mince, że to jest najstraszniejsza rzecz na tym świecie. Kupa.-Dymitr wygadaliśmy.-powiedziałam biorąc Borysa na ręce.
-Kupę zrobił?-spytał wychylając się z kuchni.-Powodzenia.-powiedział z uśmiechem.
-Mam nadzieję, że gdy będziesz go przebierać zrobi na ciebie.-powiedziałam złowrogo wchodząc na górę. Borys spojrzał na mnie i roześmiał się głośno.