Rozdział 574

Po przebraniu pieluszki Borysa, która jak zawsze była przerażająca, zeszłam na dół by dowiedzieć się, że Wiktoria i Iwan są gotowi do drogi. Miał po nich przyjechać strażnik mojego ojca i zawieść ich prosto do ich domku. Z uśmiechem do nich podeszłam.
-Dzięki za to, że nas tu przechowaliście i pomogliście nam w trudnych chwilach.-powiedziała Wiktoria z uśmiechem.
-Mówisz tak jakbyśmy się już żegnali.-powiedziałam.
-Wiem, ale jutro się nie zobaczymy, a pojutrze urodziny Borysa i będzie chaos, a potem powrót do Bai.-powiedziała z uśmiechem.
-Racja, a co z waszymi papierami?-spytałam.
-Zająłem się tym, to znaczy poprosiłem Hansa o załatwienie.-powiedział Dymitr wychodząc z gabinetu.-Tu są twoje Wiki, a to są twoje Iw.-powiedział podając im dowody, paszporty i wizy.
-Dzięki, ale skąd miałeś to zdjęcie?-spytał Iw pokazując zdjęcie na którym wyglądał tak samo jak teraz.
-Miałem w albumie, a skopiować takie zdjęcie to pestka.-powiedział Dymitr z uśmiechem.
-Racja.-zgodziłam się. Gdy uciekałyśmy z Lissą co chwilę nazywałyśmy się inaczej i zawsze miałyśmy na wszytko dokumenty. Znałam po prostu dobrych fałszerzy.
-A ty niby skąd o tym wiesz?-spytał Iwan z uśmiechem.
-Nie zawsze byłam taka grzeczna jak teraz.-powiedziałam puszczając mu oczko.
-Naprawdę?-spytał zaskoczony.
-Oj Iw co ja z nią na początku miałem.-jęknął Dymitr opadając na ramię przyjaciela.
-Aż tak źle było?-spytał Iwan.
-Była wulgarna, niezdyscyplinowana, niebezpieczna ...
-Powiem to co powiedziałam w gabinecie Kirovej: JA TU JESTEM!-warknęłam rozdrażniona.
-Jeszcze nad nią pracuje.-powiedział Dymitr patrząc porozumiewawczo na Iwana.
-Nie dziwię się. Ciężko ją utemperować.-stwierdził Iwan spoglądając na mnie.
-Dymitr ty też z nimi jedziesz?-spytałam zdziwiona.
-Nie, dlaczego?
-Bo gadasz tak jakbyś chciał być wyrzucony z domu.-powiedziałam patrząc na niego pewnie. Dymitr przewrócił oczami podszedł do  mnie i pocałował mnie w czoło.
-Weź się nie gniewaj Roza.-powiedział z uroczym uśmiechem.
-I tak śpisz dziś na kanapie.-powiedziałam pewnie.
-Ach z wami kobietami.
-Uważaj sobie braciszku.-Wiki trąciła brata ramieniem.-To, że Rose ci nie przywali nie oznacza, że ja tego nie zrobię.-powiedziała pewnie. Dymitr spojrzał na nią zaskoczony.
-Własna sistra też mi to robi?-spytał zaskoczony.
-Nie masz racji więc zgadzam się z twoją żoną-powiedziała z uśmiechem.-A teraz dajcie mi tu tego małego słodkiego brzdąca.-podeszła do mnie i wzięła Borysa na ręce. Zaczęła go ściskać i całować i zapewniać o tym, że jest słodki i kochany. Iwan stał obok Dymitra i powstrzymywał śmiech widząc jak zachowuje się Wiktoria.
-Ty też się tak na niego rzucisz?-spytałam z uśmiechem. Zaśmiał się i pokręcił głową.
-Nie spokojnie tylko go przytulę i  dam buziaka.-powiedział z uśmiechem.
-Dobrze w takim razie podejdź.-powiedziałam z uśmiechem.
-I mam stracić rękę? Oszalałaś? Przecież ona go nie odda tak łatwo.-powiedział przerażony.
-Wiktoria oddaj Borysa Iwanowi.-powiedziałam z uśmiechem. Wiktoria spojrzałam na mnie zaskoczona.
-Co? Oszalałaś?
-On jest moim synem i ja o nim decyduje.-powiedziałam krótko.
-Rose.-jęknęła.
-Oddaj go grzecznie.-poprosiłam. Wiktoria z naburmuszoną miną podała Borysa Iwanowi. Iwan szybko pożegnał się z Borysem akurat w momencie, gdy zatrąbił klakson. Iwan oddał mi Borysa i ruszyli do drzwi.
-Do zobaczenia za dwa dni.-powiedział Iwan z uśmiechem. Machaliśmy im tak długo aż nie zniknęli z naszej ulicy. Po wszystkim weszliśmy do domu i zabraliśmy się za robienie lemoniady.