Rozdział 576

Gdy dojechaliśmy do willi powaliła nas ilość ozdób znajdujących się przed domem. Balony w kształcie żab wesoło powiewały na wietrzę, a wielki dmuchany miś kiwał na powitanie.
-Abe i Jo się postarali.-stwierdził Dymitr wysiadając z auta.
-Też tak uważam.-powiedziałam biorąc Borysa na ręce, ale mały zaczął wierzgać nóżkami.-Już. Spokojnie.-postawiłam Borysa na ziemi i chwyciłam za rączki. Powoli skierowaliśmy się w stronę ogrodu. Tu również było pełno balonów, serpentyn i pełno zabawek.
-Witajcie.-Abe szedł w naszą stronę z szerokim uśmiechem. Borys widząc dziadka uśmiechnął się jeszcze szerzej.
-Dzia!-krzyknął szczęśliwy.
-No dzień dobry wnuczku.-Abe szczęśliwy podniósł Borysa i pocałował go w oba policzki. Borys po chwili skopał dziadka . Wzięłam Borysa za rączkę i ruszyliśmy zwiedzać ogród.
-Dziadek się postarał.-stwierdziłam.
-Bam!-krzyknął Borys widząc zamek z piłeczkami.
-Tak, tam są piłeczki.-powiedziałam uśmiechając się do synka. Borys ruszył w stronę stołu.
-Am?-spojrzał na mnie pytająco.
-Tak, tu będzie jedzonko.-powiedziałam podnosząc Borysa. Chciałam z nim iść do samochodu po torbę, ale zauważyłam Olenę na schodach. Widząc mnie  i Borysa zeszła do nas z ogromnym uśmiechem.
-Witajcie.-powiedziała przytulając nas.
-Ba!-krzyknął Borys zdumiony.
-Tak, babcia. Tęskniłeś?-spytała z uśmiechem zabierając Borysa z moich rąk. Mały ochoczo wtulił się w babcię.
-Zostawię was i pójdę tylko po torbę.-powiedziałam z uśmiechem.
-Idź my trochę pozwiedzamy.-powiedziała Olena idąc do ogrodu.

*

Po godzinie byli już wszyscy goście. Borys szczęśliwy witał się z gośćmi na rękach Dymitra lub moich.

-Rose zaraz wejdzie tort.-powiedziała mama podchodząc do mnie.

-Już idziemy.-powiedziałam całując Borysa w policzek. Podeszłam do szczytu stołu i spojrzałam na gości Borysa. Były to osoby na których zależało mi najbardziej. Abe szedł z ogromnym tortem w  kształcie żaby/ Borys widząc tort zaklaskał wesoło w rączki. Abe z wielkim uśmiechem postawił przed nami tort i połaskotał Borysa po policzku. Mały zaśmiał się i spojrzał na mnie. Mrugnęłam do niego. Odśpiewaliśmy ''Sto lat'' i przyszło najtrudniejsze zadanie, Borys musiał zdmuchnąć świeczkę. Prawie opluł tort, ale świeczka zgasła.Wszyscy bili brawo, a mały na chwilę się speszył. Posadziłam go w krzesełku i pomogłam Dymitrowi w krojeniu tortu. Spojrzałam znacząco na Dymitra, a on skinął głową.

-Mamy dla was małą niespodziankę.-powiedziałam z szerokim uśmiechem.

-Niespodzianki chodźcie do nas.-zawołam Dymitr. Zza domu wyłonili się Wiktoria z Iwanem. Widziałem, że są spięci, ale próbowali to ukryć. Olena widząc ich zerwała się z krzesła i ruszyła w ich stronę. Jej śladem poszedł Kola wraz z Sonią Bielikow. Patrzyłam na tą scenę z szerokim uśmiechem. Dymitr stał za mną i teraz przyciągnął mnie do siebie. Oparłam się o jego tors i spojrzałam na Borysa.

-Mama. Tata.-powiedział z szerokim uśmiechem. Zaszokowana spojrzałam na syna i łzy napłynęły mi do oczu.

-Kto właśnie powiedział pierwsze słowa?-spytałam patrząc na synka.

-Żabko nasza, ślicznie,-powiedział Dymitr całując Borysa w czoło. Oboje patrzyliśmy na Borysa z rosnącą dumom. Po chwili wszyscy siedzieli przy stole. Tort tak szybko jak się pojawił tak też zniknął. Właśnie kończyłam swój kawałem, gdy usłyszałam śmiech Borysa. Spojrzałam na Borysa i zamarłam. Buźka mojej żabki była cała umazana tortem.

-Borys.-jęknęłam patrząc na syna.-Tata, miałeś pilnować czy sobie radzi.-powiedziałam zabierając Borysowi talerzyk i wycierając mu rączki i twarz.

-Mama.-pisnął odsuwając główkę.

-Nie mama tylko buźkę czyścimy.-powiedziałam spokojnie.

-Oj Roza daj mu już spokój.-poprosił Dymitr.

-W takim razie wyczyść mu buźkę.-powiedziałam podając mu chusteczkę.

-Borys mama cię nie kąpała?-spytał widząc brudną twarz Borysa.

-Towarzyszu uważaj sobie.-zagroziłam mężowi.

-Tata!-pisnął wściekły Borys.

-Nie podnoś na mnie głosu.-poprosił Dymitr.

-Wypuść go.-poradziłam widząc jak mały jest bliski płaczu.
------------------------------------------------------------- 3 komentarze =rozdział