Rozdział 631

Po obiedzie postanowiliśmy iść z Borysem do fryzjera. Dymitr wcześniej zadzwonił do zakładu i nas umówił. Teraz siedzimy w samochodzie i zmierzamy w stronę fryzjera. Borys siedzi obok mnie i z szerokim uśmiechem patrzy na to co dzieje się za oknem. Siedzę obok niego i patrze na jego słodkie lecz lekko za długie już loczki.
-Borys uśmiechnij się do mamusi.-poprosiłam. Mały odwrócił główkę z szerokim uśmiechem i po chwili miałam piękne zdjęcie na którym mały uśmiecha się słodko.-Mój przystojny, mały mężczyzna.-mruknęłam całując syna w czoło. Borys wtulił się w moją szyję i nie chciał mnie przez chwilę puścić.
-Jesteśmy.-powiedział Dymitr z uśmiechem.
-Wspaniale.-powiedziałam rozpinając pasy Borysa. Dymitr wyciągnął małego i postawił go na ziemi.  Patrzyłam z szerokim uśmiechem na to jak moi chłopcy idą powoli w stronę zakładu. Zamknęłam auto i ruszyłam za nimi. Borys wszedł do środka i spojrzał na nas zagubiony. Uśmiechnęłam się do niego pokrzepiająco i spojrzałam na Dymitra.
-Ja pójdę pierwszy niech mały wie, że nie stanie mu się krzywda.-powiedział Dymitr patrząc na mnie z uśmiechem. Wzięłam Borysa na ręce. Dymitr podszedł do lady i coś powiedział, a fryzjerka od razu pokierowała go na krzesło. Poszłam za nim. Po chwili przyszła fryzjerka. Stałam obok i patrzyłam na Borysa. Mały z zaciekawieniem oglądał to jak pani czesze włosy taty...do czasu aż wyciągnęła nożyczki. Borys zaczął się rzucać i miotać na moich rękach. Zaskoczona patrzyłam na niego i nie za bardzo wiedziałam co robić.
-Ej spokojnie.-zaczęłam.-Pani nie robi krzywdy tacie. Tylko ścina włosy.-zapewniłam przytulając małego. Borys skopał mnie po brzuchu i dalej zaczął się miotać, a do tego płakać.
- Żabko spokojnie taty to nie boli.-zapewnił Dymitr patrząc na Borysa.
-Nie! Tata!-krzyknął Borys. Przytuliłam go i pocałowałam w czoło.
-Nie płacz. Tatuś zaraz do nas przyjdzie.-zapewniłam. Borys widząc, że go nie puszczę wtulił się we mnie i z przerażeniem patrzył na to co ta pani tacie robi. Gdy tylko nożyczki się zamykały Borys odwracał główkę. Przytulałam go nucąc pod nosem. Po chwili Dymitr wstał, a fryzjerka zaczęła szykować miejsce dla Borysa.
-Żabo patrz tacie nic nie jest.-powiedział Dymitr podchodząc do nas. Uśmiechnęłam się do niego i spojrzałam na Borysa. Patrzyła na tatę niepewnie.
-Tata.-wyciągnął rączki w stronę Dymitra. Dymitr mocno go do siebie przytulił i pocałował w czółko. Chwilę później posadził Borysa na specjalnym krzesełku i zaczął mu opowiadać o tym co akurat ma w ręce. Fryzjerka ostrożnie zaczęła ciąć. Pierwsze loczki już miały spać, ale spojrzała na mnie i mi je podała.
-To świetna pamiątka po pierwszym strzyżeniu.-powiedziała z uśmiechem. Spojrzałam na swoje dłonie. Urocze te loczki. Spojrzałam na małego był tak zafascynowany tym co tata mówi, że nie zauważył tej pani. Fryzjerka skończyła i spojrzała na mnie.-Pani też?
-A ma pani czas?-spytałam.
-Oczywiście.
Zaskoczona usiadłam na fotelu obok Borysa i spojrzałam na nią.
-Jak krótko ścinamy?-spytała.
-Tylko końcówki.-powiedziałam. Zajęła się ścinaniem moich włosów, a ja spoglądałam na Borysa w lustrze. Mały właśnie podniósł główkę i z zaskoczeniem odkrył że nic mu nie wpada do oczu. Uśmiechnął się do Dymitra i rozejrzał się za mną. Zamarł.
-Mama.-pisnął.
-Spokojnie mamusi nic się nie dzieje. Mamusia tylko ścina lekko włoski.-zapewnił Dymitr całując Borysa w czoło. Mały patrzył na mnie przerażony. Uśmiechnęłam się do niego i posłałam mu całusa.
-Mama.-Borys wyciągnął pałki w moją stronę.
-Nie mogę cię teraz wziąć żabko.-powiedziałam spokojnie. Borys wtulił się w Dymitra i zakrył rączkami buźkę. Dymitr patrzył na mnie z uśmiechem. Po chwili wstałam z fotela żeby się obejrzeć. Zniknęło ponad dziesięć centymetrów, ale dobrze się czułam bez tych zniszczonych końcówek. Spojrzałam na Dymitra.
-On już naprawdę do ciebie chce przyjść.-powiedział podając mi małego. Pocałowałam Dymitra w policzek i wzięłam od niego Borysa. Mały czujnie obejrzał moją twarz po czym wtulił się we mnie.
-Aż tak kochasz mamę?-spytałam gładząc go po pleckach.
-Roza pójdę zapłacić, a wy idźcie do samochodu.-poradził Dymitr. Wyszłam z Borysem na dwór i postawiłam go na ziemi.
-Chodź idziemy do samochodu.-powiedziałam z uśmiechem. Borys uśmiechnął się do mnie i ruszył powoli do samochodu z uśmiechem ruszyłam zaraz za nim.