Rozdział 667

Gdy tylko wróciłem do rodziny moje serce zaczęło bić żywiej. Lekarz do którego zadzwonił Abe przyjechał i sprawdzał co z Rozą. Usiadłem obok mamy i patrzyłem na to jak tuli do siebie Borysa. Patrzyłem na to jak Borys cieszy się z obecności babci. Widziałem jak oni się kochają. Oni się znają, a ja nic nie pamiętam. Przetarłem twarz dłonią i uśmiechnąłem się do mamy.
-On codziennie jest taki wspaniały?-spytałem gładząc Borysa po główce.
-No takiego cudownego syna sobie wychowujesz.-powiedziała uśmiechając się do mnie. Po chwili mnie przytuliła i oboje patrzyliśmy na Borysa zajętego jedzeniem wafelka. Nagle z sali wyszedł nieznany mi lekarz. Wysoki, czarnoskóry, patrzył na nas ostrym spojrzeniem.
-Zna ktoś z państwa użytkownika mocy ducha?-spytał. Głos miał niski i ochrypnięty.
-Znam kilku.-powiedziałem patrząc na niego z napięciem.
-Niech pan ich jak najszybciej zawoła. Mamy może pół godziny. Ledwo udaje nam się ją utrzymać w tym stanie.
Słysząc te słowa od  razu wstałem i wyciągnąłem telefon. Napisałem do Lissy, Soni i Adriana przekazując im w skrócie co się dzieje. Sonia zadzwoniła od razu.
-Dymitr jadę do ciebie z Adrianem za pięć minut jesteśmy.-powiedziała po czym się rozłączyła. Spojrzałem na lekarza.
-Za pięć minut będzie dwójka.
-Wspaniale.-powiedział po czym znów usłyszeliśmy pisk tej maszyny.-Cholera jasna!-krzyknął wbiegając do pokoju. Janine znów płakała wtulona w ramię Abe'a, a ja usiadłem zszokowany. On umiera. Tak po prostu chce nas zostawić. Łzy same spłynęły po moich policzkach.
-Tata.-Borys dotknął mojego uda i spojrzał mi głęboko w oczy. Szybko wytarłem policzki i wziąłem go od mamy.
-Wszystko będzie dobrze tatuś obiecuje.-zapewniłem całując go w policzek. Uśmiechnął się i wtulił w moją szyję. Tylko on teraz potrafi być szczęśliwy.
-Jesteśmy!-krzyknął Adrian wpadając na korytarz. Wstałem patrząc na niego. Postarzał się....od kiedy go pamiętam. Tak wiele się zmieniło...
-Gdzie jest Rose?-spytała Sonia.
-Tam.-wskazałem drzwi. Oboje tam wpadli. Zamknęli drzwi, a ja spojrzałem na rodzinę.
-Będzie dobrze synku.-mruknęła mama patrząc na mnie. Stanąłem pod oknem i patrzyłem na te drzwi. Nagle usłyszałem krzyk z pokoju Rozy. Wpadłem tam bez najmniejszego zająknięcia. Ten lekarz i ta pielęgniarka trzymali Sonię i Adriana, a ten czarnoskóry lekarz leżał na ziemi. Wyciągnąłem sztylet i podbiegłem  do Soni która szarpnęła się i wyrwała z uścisku. Podbiegłem do ''pielęgniarki'' i rzuciłem się na nią, po chwili leżała na ziemi. Spojrzałem na ''lekarza'' który rzucił się na mnie ze strzykawką. Złamałem mu rękę zanim do mnie podbiegł po czym uderzyłem go w głowę żeby stracił przytomność.
-Nic wam nie jest?-spytałem spoglądając na morojów.
-Wszystko gra.-powiedział Adrian.
-Adrian!-krzyknęła Sonia stojąc przy łóżku Rozy.
-Z nią jest gorzej.-powiedział Adrian.-Mamy niewiele czasu, mniej niż dwadzieścia minut. Dymitr dopilnuj żeby nikt nam nawet nie próbował przeszkodzić, a jeśli ktokolwiek spróbuje pobij go.-nakazał Adrian spoglądając na Sonie. Zająłem się wyciąganiem nieprzytomnych bandziorów. Stanąłem nad tym lekarzem i sprawdziłem jego puls.
-Dymitr dla niego jest za późno.-powiedziała Sonia. Wyszedłem i spojrzałem na rodzinę.
-I jak Dimka?-spytała mama z troską w głosie.
-Mamy mniej niż dwadzieścia minut.
-Dymitr usiądź.-polecił Olek patrząc na mnie. Usiadłem i zacząłem się modlić. To jedyna rzecz jaką mogę teraz dla niej zrobić.